İzEdebiyat - Füsun - Bu Şehirde Olmak

Şehri uzaktan gördüğümde ilk tepkim aman Allahım ben nereye geldim oldu.
O girişteki mağara evlerdi galiba böyle düşünmeme sebep , bir de alışık olduğum yeşilliğin olmaması.
Sonra şehrin içine girince sıradan bir şehir dedim kendi kendime. Bavulum elimde misafirhaneye gittim yerleştim.
Burası başka bir diyar gibi. İnsan burada kendini kaybediyor ama başka bir ben keşfediyor kendinde.
Okulu görmeye gittim. Şehri tepeden gören bir yerde okul. O sıcakta yokuşu tırmanmak ne zor geldi bana.
Hiç böyle bir sıcak görmemiştim. Okulun bulunduğu semt göçlerle oluşmuş. Evler tek göz oda, içeride bir kaç koyun, anne, baba ve 9-10 çocuk...
Anlatılmaz bir şey görülmesi lazım. Sokaktan pis sular akıyor sıcak hava ile koku dayanılmaz. İnsanlar çok sıcak kanlı
ve çocuklar çok tatlı. Anladım ki onlarla hayata tutunabilirim. Onlarla yeni bir beni keşfettim. Mücadeleci, hırslı,
sevecen yanımı gördüm. Bunca zorluğa rağmen mutluyum.
Bu gün sınıfta ağladım. Evet ben ilk kez mutluluktan bu şehirde ağladım.
Çünkü bu gün ilk kez okudular , onları öptüm. Mutluyum işte. Anlık mutluluklar yaşıyorum. Bazen polyannacılık oynuyorum.
Başka türlü olmuyor zaten.Hafta sonları yakınlardaki yerlere gidiyoruz.
Nemruta gittiğimde kendimi başka bir gezegendeymiş gibi hissettim. O soğukta güneşin doğuşunu ve batışını
seyretmek, arkanda şimdi yapılması mümkün olmayan heykeller varken bir tuhaf ruh haline girmeme sebep oldu.
Evet orada Tanrıların heykelleri eşliğinde o manzaraya bakarken kendimi herşeyden soyutlanmış , bu dünyadan uzaklaşmış
ve tüm zorlukların üstesinden gelebilecek güçte hissettim.O heykellerin o kalabalığa rağmen hüzünlü yalnızlıkları
beni sarhoş etti. Belki de benim gibi kalabalıklarda yalnızlık hisseden birinin böyle düşünmesi normaldir.
Yine eski dünyama dönme zamanı geldi.Çocuklar neşe kaynağı.Daha önce çocukları bu kadar sevdiğimi bilmezdim.
Beni seviyorlar. Tek yalansız sevgi galiba onların ki.
Bu gün sağlık taraması için okula gelen sağlık ekibi bir kaç çocukta şark çıbanı tespit etti. Tedavi görmeleri gerekiyor.
Sınıfa, o mikrobu yayan sineğin afişlerini astım. Hain sinek artık hepimiz tarafından tanınıyor.
Bu öyle bir mikrop ki tedavi sonunda yinede iz kalıyor.Hayat boyu kalan bir iz. O güzel yüzlerin çoğunda bu izlerden var ne yazık ki.
Bildiğim herşeyi onlarla paylaşıyorum. En çok da sevgimi... Onlar sevgiye aç. Bana mektup yazıyorlar. Anne kelimesi ile başlayan.
Geçenlerde benim çocuklarım çok akıllı hele matematik de süperler dedim. İlk defa tanıştığımız biri kaç çocuğunuz var diye sordu.
Cevabım 85 oldu. Yüzündeki o şaşkın ifadeye çok güldük.
Hayat böyle işte .... Her istediği olmuyor insanın. Bu şehirde sevdiğim , sevdi sandığım insanı hiç unutamasamda
başka sevgilere açtım kalbimi. Ve gördümkü sevmek herşeye rağmen sevmek mümkün. Bunu hep bildim ama o ne yazık ki
bilemedi. Başkalarının hasta takıntıları uğruna beni böyle orta yerde bıraktı. Sevgisine sahip çıkamadı.
Belki de gerçekten söylediği gibi benim kadar cesur değildi. Evet bana söylediği gibi ben cesaretliyim ,
acılarımı zorda olsa bastırmaya çalışıyorum. Onun sandığı gibi öyle kolay değil.
Değer verdiklerin canını yaktığında acın kolay kolay dinmiyor.
Evet ben seni unutmak için bu şehirde yeni bir beni keşfetmeye başladım, sana olan sevgimi o sevgiye aç çocuklarla paşlaşmaya alıştım.
Artık sen uzakta kalan ve pişmanlığını avaz avaz haykırmasına rağmen dönemeyecek olduğum gerçeğimsin.