Kuytu bir yamaçta unutulan baharın nazıyla
Nüfus ediyorsun, kalbimin engin serinliğine
İnce bir sızı mefkûresiyle terennüm ederken
Beni alıyorsun, sessizce kendi derinliğine

Bir gülümsemen, yüreğimde her ne varsa
Sana doru akışı başlıyor, beklemesem de
Hüzün, en kadim dostum iken terk ediyor
Sevimci serdediyor, bülbüller gibi şakıyor

Bir anda her şeyi unutuyorum, sevginle
Gün doğmuş, güneş batmış kim derdinde
Günümü gün ediyorum nadide hasretimle
Yeniden yaşıyorum sanki bütün neşemle

İnsanız işte, bir tevekkellik var her nasılsa
Avuturuz kendimizi bitmeyen hülyalarımızla
Kavuşamadığımız özlemlerimizi yaşarken de
Mutlu oluruz her halimize, yetiniriz kendimizle

İşte elbet bunda saklıdır bir zanaattır kanaat
Hamdet her halinle şükret, işleme bir kabahat
Ey âdemi mutlak, senin asliyendedir her hikmet
Bir insan olduğuna şükret, mükellefliği hazmet.