Boğazıma kanlı bir düğme takıp, seni sevdim.
Gördüğüm ilk an içime yerleştin,
Biliyordum canımı yakacağını...
O andan sonra hep bir feryat vardı içimde,
Bir kız çocuğunun feryadı.
Ne babamın gölgesi
Ne annemin kucağı dindirdi bunu.

Her gün bekledim seni
Bitmedi,
Dinmedi sevgim.
Acıyı seviyorum
Dedim
Ama
Öğrendim ki
Aşka tapınmayana
Çekip gitmek gerekirmiş.

Unutulur dedim
Neler unutulmadı ki
On yediydi yaşım,
Zaman geçiyordu, unutulur dedim
Güçlüydüm,
Aslında kırılgan.
Cesurdum,
Korkaklığımı görmezden gelerek.
Büyüyordum;
Heyecanımı kaybedip,
Daha az ağlayarak.

Boğazıma kanlı bir düğme takıp, sevdim seni
Nerde bitti bu platonik aşk hikâyesinin sonu,
Bilmiyorum aslında…

Bu kız çocuğunun feryadı
Bir şövalyenin ruhuna gömüldü.

her şey unutulur gibi yapıldı,
beklide unutuldu,
küçük bir jilet izi.
Şimdi iklimleri ağlatan gözlerle,
bir şövalyenin ruhundayım.