ben öksüz bir çocuğum buralarda.
kapanmayan yara izleri var yollarımda,
toprak ev benim babam,
uzanınca toprağa;
gözlerimde mertekten örülmüş tavanlar.
ben öksüz bir çocuğum buralarda,
sazım asılı toprak duvarda,
yüzyılların acısını taşıyan sazın dilinde,
söylenmekta geç kalınmış türküler.
çatlamış dudaklarım dağlarda asılı.
ben öksüz bir çocuğum buralarda
damlalarım umuda akıyor,
acılarım çatlamış dudaklarıma.
meşe ağacının gövdesinde yaşıyorum.
yüz yıllık acılar taşıyorum çocuk yüreğimde.
ben öksüz bir çocuğum buralarda.
ellerim eskisi kadar beyaz değil artık.
ağlayan toprak evin gölgesinde,
köyümün yolundayım,
kirlerilmemiş o gölün beni için çekeceği günü bekliyorum.
ben öksüz bir çocuğum buralarda.
ölümün üstüne yürüyorum her gün,
kanımla tarihi yazdığım o, kayanın üzerindeyim.
seviyorum ben acının gölgesinin vurduğu yüzleri,
ben seviyorum, yara her gün iyileşiyor
büyüyorum...
yaşam canlı canlı soğuk tenime dokunuyor,
ama bem öksüz bir çocuğum buralarda.
yara her gün iyileşiyor,
büyüyorum...
sildiğim göz yaşlarım,
aramızdaki yaralı bıçak büyütüyor beni.
ben öksüz bir çocuğum buralarda.
bak ben neler yaktım,
hiç sormadım değdi mi,diye?
en çokta bunu seviyorum kendimde,
giden gitmiştir demeyi ve dünü yüreğime yad etmeyi.
bıçak kesiyor her yanımı
ben seviyorum,yara iyileşiyor.
sen adını söylemediğim bir yalansın duvarların arasında.
üzerime düşen gölgendi,
tenimi bıçak gibi çizen
ama ben seviyorum,yara iyileşiyor
büyüyorum.