Hayatın kara yıkıntıları
Toz bulutu yarattı.
Ne hayatın suçu bu
Ne de yıkıntının.
İkisi de birbirini
Yaralayıp bir toz bulutu
Şeklinde beyinlerde
Leke bıraktılar.

Nehir akıyordu tabiî ki
Hiç durmadı da zaten.
Bunun için bir suçluda aranamazdı.
Söylenenler söylenmiş,
Söylenmeyenler unutulmuş,
Gözyaşları akmıştı.
Aşk sulara salınmış,
Acısı en diplere nakşolmuştu.
Yalnızlık kökleşmiş.
Hüzün avuçları yakmıştı.

Bir ümit vardı aslında,
Kimsenin dillendiremediği bir ümit.

Her şeyden vazgeçilmiş,
Son ümidin arkasına kimse sığınmayacak olsada.
Nehir hep akıyordu,
Durduğunu zannetseler de,
Hiç durmamıştı aslında.

Özlem kumaş
10.09.08