Sadece beş saniye af edebiliyorum,
insanların ihanetlerini
sonra
gözlerim yaş,
yüreğim nefret,
dilim zehir doluyor.
Ben ağlıyorum
her şey bedenimde kalıyor.

Ama biliyorum bu hikâyenin sonunu;
taşlar uçurumda kaybolup
herkes başka gözlerde nefes alacak.

Meydanlarda yürüyen
başıboş sözler
dirilmeye fırsat bulamadan,
bulanıp sessizliğe,
unutulacak..

Hiç dönülmeyecek o yolun kahramanları
gerçekten yenildiğini anlayıp,
koşacak başka avuçlara.

Aşk ile acı ile aklım son oyununu oynarken
Sadece yüzümdeki maske
Hayatın tınısına kapılıp gülecek,
Sen sanıp aldandıkları uğruna.

Ben dişlerimi sıka sıka kendi kanımı yutarken
değişmeyen bu belirsiz döngüyü unutur gibi
öleceğim..