Gök Han Öl dÜ

Ayrılıkların en kötüsü
Bir dostun ölümü

Sesler yüzler
Nereye kadar dayanır
Anılar nereye kadar
Taze kalır aklın kıvrımlarında

Gelişteki habersizlik
Ne çok mutlu ederse
Hüzünlü olanca
Bu gidişin aniliği
Acılı, yırtan bedeni
Bedene sığmayan

Uzaklarda yaşadığına inanmak
Başka formlarda
Dindirir mi içimi
Sesler yokken aramızda
Eller yokken
Bakışlar yokken
Hayaller
Kahveler
Gülmeler yokken

Giderken bir parça kopuyor
Senden
Benden
Ben
İnsanlardan kopuyorum sonra
Sen insanlardan kopuyorsun
Uzaklarda bir yerlerde
İnsansız boşluklarda
Buluşmak mümkün mü
Mümkün mü
Bir yaranın kapanmasına inanmak
Sadece iziyle yaşanılabileceğine
Yokluğun çentikleriyle zihnin duvarlarında

Nedenleri sorgulamıyorum
Yorgun düştüm Tanrıyla savaşmaktan
Tanrıyı sevmiyorum
Küçücük hayatlarımızla
Saplantılı bir şekilde
Binlerce senedir uğraşan
Yakamızı tüm anlarda bırakamayan
Canımı acıtan
Yokluğunun
Bu koca yoklukta
Kaybolup gitmesi
Bıraktığın yıldız tozunun
Parlaklığını gittikçe yitirmesi
Sonra o yokluğun memelerinden emen bizler
Ağzımızda varsaydığımız acımtırak hayatlarımız
Hepsi yokluk
Hepsi hala biz
Tek teselli
Beklide hala
Hiçbir yere gitmemiş olman
Yine bu yitik yoklukta savrulup durman
Paylaşman senin de hala
İçinde debelendiğimiz bu boşluğu
Kimi anlarda hala yanımda olman
Ve
Aklım çürüyene kadar
Burada kalacak olman

-L-