orda kal Henkka
hayat izlerimi silemezsin...



buralarda insan
ay karanlığı bastığında
göç eylerken bazen
adımını bulamıyor sevgili Henkka
yüzünden onca nehir geçse de
gönlünde kalıyor dere
beyi otağ kuruyor bağrına

bir yanık rüzgar vakti
kızıl su yosunları terk ediyor denizi
sesim kırılıyor Henkka
yağmurun hakkı geçiyor gözlerime
zehir kesiliyor uykularım
söz geçmiyor dağ anası kederime

ne zaman ayrılsam kalbimden
rüyaya yatıyor güzel hatıra
beni bağışla sevgili Henkka
dudak çukurunu öpemiyorum
filizkıran oldum tomurcuğa
ve kantaşı umarsızdır yarama

onunla öğrendim
halay mendiline
gözyaşının silinmeyeceğini
ve gerçeğin en çok
günyıldızında titrediğini


memleketin kadar tenha
güzelliğinle
orda kal Henkka
aşkın boynundaki hasret
acıtmasın ellerini...



Esra Güzelipek