Hayatı yırtarak ellerimle açtım.Bir söz bulamadım söyleyecek.Az daha dudaklarımı koparıp çöpe atacaktım.Yalanlarla süslediğim cümlelerimi tamamlayamadan kustum.Ellerimle gözyaşlarıma dokundum.Sabıkalı şiirler yazdırdı bana gözlerim. Utancı gördüm.Kini ve nefreti gördüm.
Doğru sözcükleri bulmaya çalıştım.Sanki ağdan kaçan balıklara benziyordum.Derin acılar ve vurgunlar yaşadım.
Çığlıklarım dudakların tarafından yutuldu.Ve gözlerinde sadece gölgelerim gezindi.Bir boşlukla göz göze geldim.Yılan balıkları aramızdaki çatlaklara giriyordu ve ben böylece acılara boğuldum.İçimde eksikliğini hissettiğim sen değildin.Kimsesizliğimin sebebi sen olamazdın.Günler sisin ortasındaki bir tren gibi geçiyordu.Ve ben hep aynı acıları yaşıyordum.Her yerim pamuklarla sarılıydı.Raylarda bedenim eziliyordu.Oysa tren alabildiğine insan kaynıyordu.
İsyan ettiğim bu muydu?Aynı eller tarafından hep aynı cehenneme itiliyordum.Var oluşun tek yolu raylarda mı son buluyordu?Mutluluğa ulaşmak bu kadar zor muydu?
İçimde eksikliğini hissettiğim sen değildin. Posalarından,dışkılarından sıyrılmak için ufka doğru yüzdüm.Hayatı derinliğine yaşarken kendimi gölgesi olmayan ellerinde buldum.Ellerin camdı.Ve ellerin dünyamı akvaryuma çevirdi.Beni denizlerimden, tuzlu sularımdan, eriyen buzullarımdan, dalgalardan, kızıl şafaklarımdan söküp aldı.Ve bana tokatları sevdirmek istedin. Gururumu kırdın.Onurumu incittin.Bir balık gibi çırpınışımı seyrettin.
Neden bütün aşıklar denize bakmayı severler bilir misin?Çünkü bütün martılar balıklarla beslenirler.Ve zekanın yansıması oluştuğunda denizde bütün aşıklar martı kesilirler. Önce yükseğe hızlı ve tehditkar bir bulut gibi yükselirler.Sonra bir fırtına gibi pençeleriyle balıkları yerlerinden ederler.Onları yiyip bitirirler.Bütün aşıklar ele ele tutuşurken parmaklarında martılar gezdirirler.
Gökyüzünde alın yazım gibi süzülürken zihnime üşüştün ilk önce.Sonra beynimi kemirdin iyice.Alnımdan kanlar boşalırken saçıma tutmadın bir kere. Bütün bunlara rağmen seni düşündüm yine.Ne istiyorsun o halde?