Anne sesi duymadan geçen çocukluðum,
Meyve olmadan dökülen tomurcukluðum,
Her acýdan beteri de senin yokluðun,
Zor geliyor dostum, renksiz hayat oyunum.

Unuttum yýlan gibi kývrýlan yýllarý,
Sana koþarken taþýn ezdiði ayaklarý,
Yüreðimde biriken sevda bulutlarýný,
Unuttum dostum, varoluþ kavgamý.

Zaman alabildiðine hýrçýn bir rüzgar,
Savurur beni adsýz Ummanlara atar.
Zaman acý ateþ, anýlarý içimde yakar,
Sevdada daðlamýþ býçaðýný anýlarýma saplar.

Oysa ki dostum, sen rengarenk çocukluðumdun,
Kýrýk penceremden attýðým umutsuzluðumdun.
Ýzi kalmadý artýk, o çocuksu sevdamdan,
Sana adadýðým o sevdalý dünyamdan.

Sen giderken acýlarýn olmadýðý yere,
Sevdam el salladý, o övündüðüm günlere.
Saplanýp kaldýðým acý bir evrende,
Merhaba diyordu, dövüneceðim günlere.

Hiçbir ayrýlýk vermedi bu kadar keder,
Senin acýn kadar birikmedi elemler.
Bu kadar feryatlý olmadý kelimeler.
Bu ayrýlýk baþka, sen gidersin umut gider.

Oysa ki dostum, oysa ki kara sevdalým,
Kýnalý ellerini avucumda saklamak,
Duvak vurulan saçýný ellerimle okþamak,
Daðlanan yüreðini, yüreðimde avutmak…
Ýsterdim dostum, isterdim kara sevdalým,
Bir ömür, bin ömür seni yaþamak.

Ahmet Öztürk