Zamanýmýzýn en deðerli biyoloji bilginlerinden olan Dr. Alexis Karel, “ Bilinmeyen Ýnsan” adlý eserinde insaný fizyoloji ve psikoloji bakýmýndan incelemiþ, “ La Piere ( dua)” isimli eserinde de, insanýn Tanrý ile iliþkisi konusunu ele almýþtýr. Karel, duayý bir takým kuru sözler, hafif dinlenmeler olarak deðil de bilincin Tanrý ile kaynaþtýðý, Tanrýya doðru gayretle þaha kalkan sýr dolu bir hal olarak tanýmlar. Ýþte konu ile ilgili görüþleri;

“Modern insana dinden söz etmek boþ bir gayrettir. Fakat bizde gizli olan bütün kuvvetleri bilmek mecburiyeti yok mudur? Bu kuvvetlerden herhangi birini kullanýlmaz, atýl bir durumda býrakmak, kendimiz ve sonraki nesiller için büyük bir tehlike olur. Fikir ve zihin iþlevlerini atýl býrakmak ne kadar zararlýysa mukaddesiyat ve ahlak duygularýnýn atýl býrakýlmasý da ayný þekilde zararlýdýr. Bu sözlerimle hem dindarlara hem de dinsizlere sesleniyorum; gerçekte hayat herkese ayný sorumluluklarý yüklemektedir. Hayat, beden ve ruh yapýmýza göre kendimizi sevk ve idare etmemizi, bunu yapabilmek içinde yaratýlýþýmýzýn en derin en ince ihtiyaçlarýný bilmemizi ister bizlerden.

Batýlýlar olarak aklý, sezgiden üstün sanýyor ve önce zekâyý geliþtirmeye çalýþýyoruz. Bunu yaparken ruhun diðer kuvvetlerini görmezden geliyoruz. Ýnsanlýðýn bu temel faaliyetinin aksatýlmasý, modern insaný ruhen kör yapmaktadýr. Bu körlük, insaný sosyal hayatýn üretken bir unsuru olmaktan uzaklaþtýrmaktadýr.
Mukaddesiyat duygusu, özellikle dua ile ifade edilebilir. Dua Tinsel bir olaydýr. Tinsel dünya ise teknolojinin ulaþamayacaðý bir dünyadýr. Ýlim gözlenebilen þeyleri kapsýyor iken dua hakkýnda somut bir bilgi edinebilmemiz düþünülemez. Duanýn ne olduðunu ancak Tanrýya yalvaran bir insaný ve fizyolojisini inceleyerek anlayabiliriz.

Dua, Evrenin maddi olmayan heyulasýna ( substratum ) doðru uzanmak demektir. Çoðunlukla bir þikâyet, bir bunalma veya bir yardým isteyiþtir. Ya da eþyada ki gizli ve yüce bir prensibi huzurla müþahede etmektir. Dua, ruhun Tanrýya yükseliþidir. Dua, insanýn görülmez varlýk, her þeyi var eden, en yüce hikmet, en yüce kuvvet, ulvi güzellik, hepimizin kurtarýcýsý ile bütünleþme yolunda insanýn ortaya koyduðu gayrettir. Dua zihni bir tertip deðildir. Ne filozoflarýn ne de âlimlerin içeri girebilecekleri yer deðildir. Güzellik ve aþk gibi kitabi bilgiye ihtiyacý yoktur. Sade ve basit insanlar, çiçeklerin kokularýný, güneþin hareketini nasýl hissediyorlarsa Tanrýyý da öylece tabii bir surette hissetmektedirler. Sevmeyi bilen için Tanrý ne kadar tapýlacak bir varlýksa onu aklý ile anlamak isteyene o kadar örtülüdür. Dua, en yüksek ifadesini, zekânýn karanlýk gecelerinde, Tanrýya karþý aþk hamlesinde bulur.
Eflatun’un Tanrý’sý yanýna yaklaþýlmaz bir varlýk idi.
Epikot’un Tanrý’sý, eþyadaki ruh ile kaynaþmýþtý.
Yahova, sevgi deðil korku telkin eden bir þarklý despot idi.


Yararlanýlan Kaynak ; “ Son Asrýn Ýlim Ve Fen Adamlarýna Göre, Ýlim- Ahlak-Ýman”, Derleyen; M. Rahmi BALABAN, Diyanet Ýþleri Baþkanlýðý Yayýnlarý, Gaye Matbaacýlýk Sanayi Ve Ticaret A.Þ.- 1984, Ankara

http://blog.milliyet.com.tr/Blogger.aspx?UyeNo=772664