Bu sessizliði ne bozar. Kimden medet umuyorum ki. Þu an gerçekten de yalnýz hissediyorum kendimi. Kimse üzerine alýnmasýn, kimse üstlenmesin bu yalnýzlýðýn mimarlýðýný. Onu bu hale ben getirdim çünkü. Ýnce-akýllýca planlarla deðil belki; ama zaman-zaman acý içinde inleyerek getirdim onu bu hale. Birilerinden kaçýp birilerine sýðýndým da yine de yalnýzým iþte, gün tükenmekte. Zamaný geri alýp bir dakika gibi geçip giden saatlerin göreceliðini sorgulamak isterdim hal bu ki, kime hesap soracaðýný bile bilemezken ben.
Kimler baþucumda geçirmek isterdi acaba, þu kendimi yapayalnýz hissettiðim saatleri? Kimleri savuþturdum kalabalýðýmdan, kimler ardýna bakmadan çekip gitmeyi tercih etti de ben baþýmý bu kanepenin omzuna yaslamýþ bunlarý yazmaktayým? Benim için özenle inþa edilmiþ hangi kaleyi savurganca yýktým da þuan hangi dört duvarýn içinde, birinci tekil þahsýn tek kahramanýyým?
Gidecek bir yerim olsun isterdim þimdi, çalacak bir kapým ya da içtenlikle, sýcak bir ses duymak isterdim, mesafeleri aþsa da sesim.
Oysa huzur dediðin nedir ki. Kim kaybetmiþ de ben bulayým, bu huzurlu olmaya en müsait, dingin ve sessiz mekânda. Kime sorsam verecek bir cevap bulur herhalde. Bulur da arkasýna yaslanýr, zaman-zaman huzur bulabilmenin içinde yarattýðý rahatlýkla. Huzur dediðin nedir ki oysa... Koca bir evde yapayalnýz, televizyonu bile açma gereði duymadan içerden gelecek herhangi bir týkýrtýyla korku içinde kalabiliyorken ben.
Ne istediðimi bilmek isterdim þimdi. O zaman belki yargýlayabilirdim kendimi. Sorular sorardým kendime, beni köþeye sýkýþtýracak, ecel terleri döktürecek...
Sorular sorardým; bu kalleþçe suçu nasýl iþlediðime, nasýl iþleyebildiðime dair. Dibine kadar suçlu bulup kendimi, yine ben kurardým soðuk ve çirkin görünümlü giyotinimi. Giyotinin baþýmý bedenimden ayýrmak üzere, hýzla aþaðý doðru indiðini anladýðým birkaç saniyelik zaman diliminde, yüzümde nasýl bir ifade olduðunu göremezdim belki; ama bilirdim yine de yüzümden piþmanlýðýmýn harfi harfine nasýl okunabildiðini.
Yargýlamak isterdim kendimi ve bir yargýya ulaþabilmeyi.
Nasýl da acizim oysa þuan, nasýl da çaresiz. Yalnýzlýðým bile noksan. Böyle mi olur yalnýz kalmak. Kafasýnda bunca kalabalýk varken yalnýz kalabilir mi insan.
Ýnsanlarým! Hayatýma bir-bir giren, bazen çýkmayý tercih eden, bazen çýkmamak için direnen ya da çýkmaya gereksinmeyen...
Ýnsanlarým! Neredesiniz þimdi, ne yapmaktasýnýz. Geçer miyim þuan, aklýnýzýn bir köþesinden?
Evimin önündeki yoldan mutlu-mesut bir kalabalýk geçiyor þuan. Neler düþünüyorlar kim bilir neler söylüyorlar da birbirlerine, bu þen kahkahalarý yükselip geliyor kulaðýma. Ve bir týkýrtý daha içerden, birilerinin mutluluðuna sevinirken ben tedirgin ediyor beni.
Huzur demiþtik deðil mi? peki yalnýzlýk. Onu da söylemiþ miydik? Hiç bahsetmediðim bir þeyden bahsetmek isterdim oysa þimdi, hiç tatmadýðým bir mutluluktan belki. Hatta o mutluluk gelip kapýmý çalsýn isterdim, çokça çaresiz olduðum þu dakikada. Kahkahalarla gülebilmenin anlamýný çözmek isterdim ya da belki þu kâðýda daha güzel bir yazý döþeyebilmeyi.
Arabalar geçiyor, insanlar yürüyor; kulaðýmda ayak sesleri. Ýnsanlar yaþýyorlar ve ben seslerini duyabiliyorum. Peki, ben, tek baþýma kalemimin kâðýt üzerinde gezinirken çýkardýðý sesten fazlasýný çýkaramazken, þuan burada, bu soðuk evde yaþadýðýmý duyabiliyor mu birileri? Ya da evimin camlarýndan dýþarý vuran ýþýklarýna bakýp da birileri iç geçiriyor mu? Öyle ya! Ben de yükseklerden seyredilen bir manzaranýn silik sönük de olsa bir parçasýyým þimdi. Bir ýþýk daha sönse birileri fark eder mi?
Þu an bu yaþadýðým bir iþkence mi? var mýdýr bu acýnýn, noktasýndan virgülüne bir dengi? Oysa parmak uçlarýmýn pürüzlü bir tende gezinmesini isterdim þimdi ve bir elin sadece elimi tüm içtenliðiyle kavramasýyla yetinebilmeyi. Uyusam günlerce, rüyalara bile yumsam gözümü, geçer mi? üstesinden gelinebilir mi? en baþa dönebilir mi insan, hiçbir þey olmamýþ gibi tebessüm edebilir mi?
Tebessüm edebilmek isterdim oysa þimdi, sebep aramaya bile gereksinmeden. Aðýrlýðýyla iki adým atmaktan aciz olduðum omuzlarýmdaki yükün üstesinden gelebilirdim o zaman belki. Beni istediðim her güzele, her yüze, her ele götürebilen ayaklarýma bakýp da nasýl da þükrederdim.
Ama iþte her defasýnda baþa dönmeyi ben de istemezdim ama ve lakin huzur dediðin nedir ki? Birileri doðarken çokça kalabalýk yalnýzlýklara, birileri ölürken kimsesiz ücra köþelerde ve ben bu evde bu huzurlu olmaya en müsait sessiz ve dingin gecede huzurlu olmayý en fazla ne kadar hak edebilirim ki?

19 EYLÜL 2008
balýkesir