Yalnızlığımı sana bırakmak istemiştim sözlerimin başında.Bu yalnızlık ki;kutlu yürüyüşün sonunda,mucize olarak adlandırıyordu zaferimizi.Öyle ki;sırtına yüklendiğin o ağır yüklerden zorlandığın anlarda,”yükümü hafiflet” diyerek dualar ediyor,ak saçlarıyla ak bir adam taaa yıllar öncesinden muştular sunuyordu sana ümmet olacak insanlara.Ve Allah buyuruyordu “biz senin yükünü hafifletmedik mi,üzerinden ağırlığı kaldırmadık mı?”biliyordum ki;seni seviyorduk.

Gözyaşlarımı bırakmalıydım sonra da.Gecenin sabaha yakın olduğu vakitlerde günahkar ellerimizi açarak hıçkırıklar arasında tevbe ettiğimiz ve defalarca pişmanlığı yaşadığımızda,Sen'in o yumuşak sesinle;Allah’ım bilmiyorlardı.Bilseler yapmazlardı” diyebilmen için .Sıladaki oğlunu bekleyen yaşlı bir annenin Hakk’a yalvarışı gibi, ellerimiz senin için açıldı.Şimdi bize en çok yakışan ağlamaktır ,biliyoruz.Avuçarımıza dökülen gözyaşlarımız tevbe kapılarının açılması için yeterli mi acaba?

Bir de hüznü bırakmalıydım sana.Gülsen de makberde açan güller kadar mahsundun.Kutlu Dağ'ı tırmandıktan sonra içtiğin zemzem kadar berrak.Çocukluk resimlerinde kalmış arkadaşlar kadar eski.Hüzün peygamberiydin çünkü.Hüznü sevişimiz bundandı belki de.Biz duyamadık "güneşi sol,ayı sağ elime verseler davamdan dönmem dediğini.”göremedik ölümden korkan Ebu Zer’i “Korkma Ebu Zer yazı yazıldı, kalem kırıldı” diyerek teselli ettiğini.Tüm bunlar imtihanın birer sırrı olsa gerekti.Dualarımıza ve gece vakti kalkıp kıldığımız namazlara sarılabilmeliydik.Ve Eyüp Peygamber’in sabrı gibi sabırları kendimizde bulabilmeliydik.

Ve son olarak ,sana yüreğimi bırakmak isterdim.Bize onura ve şerefe nasıl sahip çıkılacağını öğrettiğin için.Bize merhameti,umudu,tevezuyu öğrettiğin için.Bize aşkı ve sabrı öğrettiğin için.Bize Allah’ı anlattığın için.Teşekkür ederim Muhammet İbni Abdullah,herşey için...

lal-i handan