Tek bir kelime edememek koca hayat kompozisyonunda, satır aralarında silik kalmak, satır araları gibi
boş olmak, anlamsız olmak, başkaları yeni cümlelere başlasın diye satır başlarını tutmak... bunlarda
bir görevmidir acaba; kontratsız, sorgusuz sualsiz, rızasız oynatıldığımız bu senaryonun içinde?

Anlamlı melodillerden oluşan bir eserde yalnızca es olabilmek, susabilmek başkalarının notalarının ardından,
anlamlıca susabilmek, bütünü bozmadan, melodiye tiz ses olmadan susabilmek...

"İşte sen yokken ben böylesine anlamsızım" diye başlayan bir şiir yazmak isterdim sana! Ama emin
olamıyorum. Varlığındamı anlamsızlığın anlamlılığını savunuyordum yoksa yokluğundamı anlamlılığın anlamsızlığından yakınıyorum...

Anlam anlam diyorum da, düşünmüyor da değilim aslında; kime göre, neye göre anlam! Ben beni anlamıyorken, ben
ben için bir anlam ifade etmiyorken, ben kendi anlamlarımdan sıyrılıp yasını tutmak için senin ruhunda dolaşıyorken
kimin bu çelişkiyi anlamsını bekleye bilirim ki?

Şu satırbaşını tutan kelimelerimi sıraya sokarken düşündüm de, ben yokluğunda ne bir anlama sahibim, nede kendime...
Karmaşığım son günlerde! Bütün anlamım, bütün anladığım ve bütün anlata bildiğim 5 hafrfli adın,5 harfli gidişin,
5 harfli susuşun ve 5 hafrli hasretin...

Harfler, renkler, günler, geceler hepsi birbirine karışmış yokluğunda... hatta saçım başım bile...
Gündüz geceye, gece hüzne, hüzün bana karışmış... Bense anılar, resimler, gözyaşları topluluğunda misafir ağırlıyorum.
Onlar hayatı anlatıyor, acıyı pazarlıyor bense anlattıklarının satır aralarına tutunmaya çalışıyorum...

Kendi anlamımı, hayatın anlamını, biz olmanın anlamını kaybettim... Ben için anlamlı olmak istemiyorum!
Bizim için ANLAM olmak tek istediğim. Anlamımı kaybettim! Görürsen söyle tükenmekteyim...