Yazmak; bazen kaçış, bazen isyan, bazen hiç kimsenin gözümden aktığını göremediği gözyaşı, bazen küçük ve yaramaz bir çocuk, bazen duygularımın tamamen çırılçıplak kalması, bazen fırtınalı bir deniz, bazen içimi dinlendiren bir su sesi, bazen kuş sesi , bazen kalabalıklar içinde yalnızlık bazen de tam tersi… Pek çok örnek verebilirim.

Kısaca, yazmak yolculuktur benim açımdan. Bu yolculuk sırasında bazen yolcu bazen de hancı olurum.

İnsanım bir günüm bir önceki günüme ya da düşüncelerime uymayabilir. Ama doğru olduğunu bildiğim konularda asla ama asla boyun eğmem yanlış’a.

Birden çok doğru vardır diye düşünebilirisiniz ki bu da doğrudur. İster buna kısa yoldan istersek uzun yoldan erişelim hiç fark etmez. Sonuçta en karmaşık yolların bile ulaştığı ortak bir nokta bulunmaktadır.

Bildiklerimi başkalarıyla paylaşmak isterim (özellikle uzmanlık alanımda ise) . Bazen yalnız kalır, itilir, kakılırım. Canım acımaz mı yüreğim dağlanmaz mı?

Her şeye rağmen yazmaya devam etmek isterim. Bazen yazdığım bir söz bir cümle başkasına ilham kaynağı olursa sevinirim.

Çocukluğumdan beri çevremde eksik olmayan iki şey bulunmaktaydı. Biri kağıt, kalem, diğeri kitap.

Hiç unutmuyorum ilkokula giderken salonda bir akvaryumumuz vardı. Her akşam annemlerin işten eve dönmesini beklerken, akvaryumdaki balıklarla ilgili hikayeler yazardım.

Gördüğüm,yaşadığım herhangi bir olayı ya da başka bir konuyla ilgili düşüncelerimi yazmaya başladığımda konuya daha değişik açılardan bakabilmekteyim.

İşte bu nedenlerden dolayı yazı yazmaktayım Kısaca yazmak benim için inişli çıkışlı yaşamın içinde bir soluklanmak, güzel bir fotoğraf çekmek ya da yaşama karşı imza atmaktır.

Bu arada yazının benim açımdan çok önemli bir fonksiyonu daha bulunmaktadır . Yazı, yazan kişinin belki de gündelik yaşamda gerçek yüzünü göstermekten çekindiği, istemediği duygularını, düşüncelerini, yaşama bakışını….Kısaca kendi gerçek kimliğini ortaya çıkartır.

Bundan dolayı yazı kişinin yaşama attığı imza ve yazan kişinin gerçek yüzünü gösteren aynadır.