Sonra yaydı gece karanlığı yeryüzüne,
Bakıyordu denizde gemiciler teknelerinden Büyük Ayı ya,
Orion yıldızlarına.

Gezginin de bekçinin de uyku akıyordu gözünden,
Gamlı bir uyku kaplamıştı çocukları ölmüş anayı, duyulmaz olmuştu artık havlamalar kentte, kesilmişti şamataları erkeklerin; basıyordu sessizlik bağrına, giderek kararan kasveti.

Gelmiyordu bir türlü tatlı uykusu Medeia nın Aesoğnoğluna duyduğu aşktan, nice kaygı yüzünden
Girmiyordu uyku gözüne.
Korkuyordu çünkü yabanıl gücünden boğaların, korkunç bir biçimde öldürmelerinden İason’ u Ares in topraklarında..

Öyle acıyordu ki ona, yaşlar boşanıyordu gözlerinden,
Yiyip bitiriyordu Medeia yı yüreğinde yer eden acı, yakarak geçiyordu derisinden, yumuşacık kaslarından, en keskin dalışını yaptığı ense kökünden ta diplere dek, yorulmak bilmez Aşk tanrıları saplar saplamaz oklarını yüreğine.
Ve göğsünde küt küt atıyordu yüreği, bir kazana ya da bir bakraca titreyişleri gibi; hızla calkanırken su, ışık nasıl bir sıçrayıp, bir çarparsa sağa sola kızın yüreği de öyle oynayıp duruyordu…
Düşündü bir an, versin İasona bütün büyüleri, tılsım yapsın diye boğalara; sonra vazgeçti birden, en iyisi kendisi ölsündü…

Yeniden düşündü, ne ölecek , ne büyüleri verecekti; katlanacaktı yazgısına, taş basıp bağrına.
Sonra oturdu; bir gidip bir geliyordu …
Aklında düşünceler kuşkular içinde.
Ve dedi:
“zavallı ben! Kötülüklerden kötülük beğen!
Şaşkına döndüm, derman yok gayrı benim derdime, yakıp duduyor içimi acı dur durak bilmeden, ölseydim keşke hızlı mızraklarından Artemisin gözlerim takılmadan ona, getirmeden Khalkiope nin oğulları Akha teknesini buraya.
Bir tanrı, bir öfke getirdi onları buraya acılar çekelim, gözyaşı dökelim diye.
Yazgısı ölmekse ovada varsın ölsün savaşta.
Hangi büyüleri hazırlarım şimdi ben, ana babamın arkasından?
Ne derim onlara?
Nasıl bir tuzak nasıl zekice bir tertip kursam bana yardım edecek?
Görürsem onu tek başına yoldaşlarından uzakta, bir selam yollasam mı?
Ne şans bendeki!
Ölse bile , tek umut yok
Beni acılardan kurtaracak; zavallı bir kadın olarak yaşayacağım o öldükten sonra.

Elveda UTANÇ!

Elveda iyi adım benim!

Varsın korusun güçlerim onu, gitsin gönlünün çektiği yere,
Gitsin hiç incinmeden,.

Bana gelince, yarışmadan galip çıktığı gün ölüp gideyim; ya ilmeği geçirip boynuma sarayda, ya da içerek ölümcül ilaçlardan.
Yine de alay edecekler benimle öldüğüm zaman;
Bütün uzay kentlerde çınlayacak alınyazım
Ve saburup adımı dudaklarından Kolkhisli kadınlar haraketler yağdıracaklar, eğlenecekler benimle;
Hani o kız, bir yabancı için onca kaygılanan, öldürmüş kendini; yurdunu, ana babasını rezil eden o kız….

Yenilmiş çılgın bir TUTKUYA…
Hangi ayıp benim olmayacak ki?

Vah, şu ÇILGIN TUTKUM!


ANTİKÇAĞ ESİNTİSİ
RHODOS'LU APOLLONİOS (İÖ 295-215)
ÇEVİRİ: ALOVA