sıradan bir gün değil…

Bir kabusun ortasından başlıyorum, içim biraz uyku istiyor, aleni sevişmek az biraz da…
Yine geçici sahiciliklerin dokunuşlarıyla evcilleştiriyorum kendimi, masalım her geçen gün daha da kalabalıklaşıyor ama gözüm hiç birini ısırmıyor…

Keyifsiz bir yağmur düşüyor toprağın çıplak göğsüne, ardında getirdiği karanlığın içine sızıyorum, şarap ikram ediyor bana
kırmızı…

Bu daha arzulanır kılıyor her şeyi, sessizim ve tehlike sınırındayım.
İçime bakıyor,
elimi yakaladı, yine yakalandım…

Yakalandığım zamanlarda hep dağılıyorum, şarkılara karışan aşkın intihar sesleri, depresif soluklu sevişme sahnelerime eşlik ediyor. Bu boktan dünyanın acıya, sevişmeye, intihara meraklı çocuklarından biri oluyorum, boyumdan büyük yaşadıklarım, seviyorum, ölüyorum, sevgilinin dudaklarında kesiyorum bileklerimi...

Ne çokum-ne de yok…

Sahi sanılan yanılgılar için belki ben bir kaç saniyelik baş dönmesiyim...