Tomurcuðunum ben senin
Ama çiçek açmayý bir türlü bilemedim
Tam gün yüzüne çýkacakken yapraklarým
Bu þehrin ayazýndan karýndan kurtulamadým
Ýþin garibi de anne
Solmayý da beceremedim
En beklenmedik mevsimde yaðan karlarla
Hep varla yok arasýnda gidip geldim
Ama en yok olduðum anlarda
Varlýðýmýn sureti sendin
Bu dünya denilen vahþi ormanda
Beni koruyup gözeten tek sendin
En soðuk ayazlarda bile
Yaprak oldu kollarýn korudu beni
Solmak nedir bilmedi dört mevsim
Dört mevsim sarýp sarmaladý beni
En sýcak yazlarda da sendin hep gölgeliðim
Korudu beni hep o büyüklüðünün dev gölgesi
Ama senin gibi büyüyemedim anne, hala büyüyemedim
Meyve vermekten geçtim, baharý bile göremedim
Ýçimde sana ne çiçekler açtým ama
Birini bile sana gösteremedim
Ah bir girebilsen içime
Görebilsen sert kabuðumun altýndaki gerçek beni
Daha küçücük bir tomurcuðum ama
Ýçimde kocaman kýrlar var
Keþke o kýrlarda koþsan anne
Piknik yapsak oralarda eski günlerdeki gibi
Dedim ya, tomurcuðum hala anne, ama mutluyum bu halimle
Ýçimde bu dünyadan, o dünyadan ala dünyalar var
Cennetten ala cennetler var
Ben hep tomurcuk kalayým
Sen çiçek aç içimde
Baþýna taç öreyim kýrlarýmdaki çiçeklerle
Kýrlarýmýn bir parçasý da sen ol
Varsýn olsun ben çiçek açmayým, büyümeyeyim
Senin tomurcuðun olarak doðmuþum
Senin tomurcuðun olarak çürüyeyim
Ama yeter ki sen solma anne
Yeter ki sen solma anne