- Benden kaçıyorsun.
- Ben mi?.. Bak işte külüm düştü.
-- Bu da bir çeşit kaçış mı?
- Bana birkaç gün zaman ver demiştim.
- Bütün zamanlar senin olsun. Yeter ki kaçma, susma. Ama gül.
- Gülüyorum zaten. Komik geliyor, sadece gülüyorum. Hiç nedensiz sadece gülüyorum.
- Hiç nedensiz?
- Evet, aptalca bir durum.
- Durum mu, sen mi?
- Durum. Kelime oyunları yapma bana.
- Devam edelim.
- Belki bir gün...
- O gün günlerden ne olsun?
- 132. gün ve Perşembe olsun.
- Yani hiç olmasın.
- Hiç olmasın demedim. 132. gün ve Perşembe olsun dedim.
- O günler gelmez.
- Beklemeyi bilen için gelir.
- ...
- ...
- Bitti.
- O şarkıyı neden çok sevdiğini şimdi anlıyorum.
- Anladığın ne?
- Sende bir şey bittiyse onu ısrarla vurguluyorsun. Bitti.
- Evet, bitti. İşin tuhaf tarafı şarkıdaki bitti değil. “Nereye gidersen git ama sakın bitti deme.” Ağrı kesicin var mı?
- Buraya gelmeden önce mi başladı, yoksa burada mı?
- Daha önce... Dün Armağan telefon etti, bir güzel fırçaladı.
- Aramadığın için falan?
- Evet... Sevdiğim bir işim var. İşimle ilgilenmekten...
- Sigara?
- İçelim.
- Ve susalım. Neden birden kesiyorsun gülmeni. Seni iğnelediğimi zannetme.
- Ben susuyorum, ya sen neden konuşmuyorsun?
- Bana soğuk olman gerekmiyor.
- Gerekiyor. Yakın olursam üzülürüm.
- Yakın olmazsan üzersin.
- Üzülmen için bir neden yok.
- Neden de çözüm de sensin.
- Bana yardımcı olmuyorsun.
- Nasıl yardımcı olmam konusunda sen bana yardımcı olmuyorsun.
- Beni biraz daha kendi halime bırak. Bırak biraz daha düşüneyim.
- Gerçekten istediğin bu mu?
- Bu. Sevgimin boyutunu değiştirene kadar yapmam gereken bu: Senden uzak durmak.
- Bu uzaklığı çok fazla tutarsan döndüğünde beni yine bulabilecek misin?
- Bunu bilmiyorum ama üzülmek de istemiyorum.
- Belki kötülük yapmış olacağım ama orada öyle kalma, yanımda ol.
- Yanındayım zaten.
- İstediğin ve istediğim zamanda yanımda ol.
- Çok fazla şey istiyorsun ya da beni üzmek istiyorsun.
- Birbirimize ihtyacımız var.
- Doğru. Ya sonra?
- Sonra... Birbirimize her zaman ihtiyacımız olsun.
- Hep sana bağımlı kalmak istemem.
- Ben isterim.
- Yanında hep birileri olması gerekmez.
- Çok saçma.
- Sana yakın olursam kendime olan saygımı kaybederim.
- Benimle birlikteyken kazanacağın şeyler de olacak.
- Örnek ver.
- “Herşeye alışılıyorun anlamı.” Bunu öğreneceksin.
- Yaptığım herşeyin sonucunu düşünürüm. Katlanamayacaksam yapmam.
- Şimdi sonuç ne?
- Kocaman bir sıfır.
- Karar: Orası mı benimle mi; 132. gün mü, ben mi?
- 132. gün.
- Yani bensiz.
- Anlamıyorsun. Seninle olacağım ama şimdi değil. Zaten belirsiz olan şeyleri daha da belirsizleştiriyorsun. Ben böyle yaşamaya alışık değilim.
- Ben de böyle değilim.
- İstediğim seninle ama sensiz olmak... Bu düşünce beni korkutuyor.
- Madem bensiz seni korkutuyor, o halde...
- Seninle olmak...
- Ve seninle...
- Seni korkutmuyor mu bu düşünce? Nasıl bu kadar kolayca alışabiliyorsun... Bir keresinde birini tanıdım. Abuk sabuk aptal biriydi. Sonunda üzülecektim ama hoşlandım ve üzüldüm. Sen abuk sabuk bir insan değilsin. Beni üzmeni bu yüzden istemem.
- Çok iyi biliyorum. Her geçen gün benden uzaklaşacaksın. Bir gün, işte o gün duracaksın, artık uzaklaşmayacaksın. Ama bu süre içinde şimdiki an’a dönülemeyecek kadar yol katetmiş olacaksın. O zaman aramızdaki herşey sıradan ve yüzeysel olacak.
- Olmasını istediğim şey bu değil.
- Olacak olan bu.
- Sen bana yardımcı olmazsan, olacak olan bu. Sen hiç yardımcı olmuyorsun.
- Bu yardımı tarif et. Bilmediğimdendir belki de.
- Ben gözlerine bakmaya hazır olmadan bakma gözlerime. Elini tutmadan tutma ellerimi.
- Bunu mu istiyorsun?
- Evet.
- ...
- ...
- Zor olacak...
- Biliyorum...