Taksimde, ana caddelerden birinde, duvara sýralanmýþ, içi gibi çoðunun dýþý da eskimiþ long playleri son anda gördüm. Kitaplar bir, plaklar iki; bunlarý böyle sokak aralarýnda, cadde kenarlarýnda alýcý bekler bulmak içimi burkmuþtur her zaman.

Bir plaða hiç dokunmadan, öyle uzaktan sadece bakarak hangi yýla ait olduðunu yaklaþýk olarak tahmin edebilirim. Sonra yaþadýðým yýldan çýkarýr, aradaki farký bulurum. Plaðýn yaþý arttýkça hüznüm katmerlenir, kafamda art arda sorular oluþur: Asýl sahibi kimdi bu plaklarýn? Kadýn mý, erkek mi? Kaç kez içi çekmiþti de pikabýn üzerine býrakmýþtý. Ýðneyi hafifce býrakýrken, içinde sevinç mi vardý, hüzün mü, heyecan mý? “O” þimdi koltukta oturuyordu da özellikle birlikte dinlemek için mi þimdi pikabýn yanýndaydý? O mu hediye etmiþti, durup dururken, bir gece ziyaretinde yoksa kendisi mi beðenip almýþtý? Belkide öyle biri hiç olmadý. Hep yalnýz dinledi. Ýðneyi plaða oturturken koltukta oturan kimse yoktu. Varmýþ gibi davrandý veya. Hep ona çaldý. Plaktan gelen çýtýrtýlarý onun ayak seslerine benzetti. Yüreði aðzýna geldi, durdu, kapýyý dinledi. Uzun yakalý siyah üzerine beyaz puanlý belden büzmeli ince elbisesini hýzla ve tedirginlikle düzeltip kapýya seyirtti. Kýrýþmýþ alný, yorgun gözlerle onu gördüðünde eli ayaðý birbirine dolandý. Kahkahalar saçýp boynuna atýlmak istedi ama yalnýzca beceriksiz, utangaç tavrýyla usulca kapýyý aralayýp içeriye buyur etti. Günlerdir nerelerde olduðunu sormadý. O gelmiþti ve onunlaydý. Gerisi yalandý. Arkasýndan onu izledi. Periþan haliyle buruþuk pantolon ve ceketi uyum içindeydi. Yorgunluktan bitkin düþmüþ koca bir bebekti o.

Bir sabah haber vermeden yokolmuþ ve bir gece ansýzýn çýkýp gelmiþti. Sormadý, soruþturmadý, bunaltmadý. Açýk kahve kadife koltuða yýðýlýnca bir daha kalkamayacaðýný biliyordu.
- Çok yorgun görünüyorsun.
- Hem de nasýl.
- Kahve yapayým.
- Olur.
Kadýn konuþmasýz, yüzünde kapýdan kalma gülümseme, alnýnda kýrýþýklýk kahve yapmaya gider. Taþýrmadan pembemsi tepside salona getirdiðinde adam sýzmýþtýr koltukta.

Yýl 1975 dedim içimden, henüz plaðýn kapaðýna dokunmadan. Yer, Ýstanbul dedim elime aldýðýmda ilk kez. Buraya çok yakýn, arka sokaklardan... Plaðý çýkarttým yer yer yýrtýlmýþ ambalajýndan. Bir kadýn olmalý eski sahibi. Ýðne çizikleri var mý diye bir ýþýða tuttum. Bir kadýn ve þimdi yaþamýyor.. Arkasýný çevirdim. Yoksa elden çýkarýr mýydý. Çizikleri saydým üþenmeden. Her çizik, onun ayak sesiydi, kapýnýn usulca aralanmasý, buyur edilmesiydi. Onun geliþiydi, paramparça oluþuydu yalnýzlýðýn, bitiþiydi sancýlý bekleyiþlerin. Her çizik yarým kalmýþ, bitmemiþ sözcüklerdi.

Biliyorum, bu plaðýn sahibi bir kadýndý. Ve o kadýn þimdi yaþamýyordu. Atar mýydý yoksa böyle sokaklara tamamlamadan o sözcükleri.