:)
Gülüyorum... Doktorlar dedilerdi, 'gülmek' pek faydalıymış ruh sağlığına. Günde en az 30 dakika gülmesi gerekiyormuş her kişioğlunun. En az 30 dakika beynini sıfırlaması yani... Doğru aslında değil mi? Hangimiz gülerken aynı zamanda bir şeyler düşünüyoruz ki? Ha eğer gülüşünüzün altında farklı amaçlar, kurulan planlar varsa o zaman bir şey denemez tabi ki. 5 saat de gülseniz, size 'kikirik' ya da 'şımarık' denmesinden başka pek bir getirisi olacağını sanmam.

Bir dostum şöyle demişti: "İnsanların nasıl güldüklerinden kişiliklerini, neye güldüklerinden de zeka seviyelerini anlayabilirsin." Hakikaten çok zaman doğruluğunu gördüğüm bir söz. Ancak ben şuan bundan bahsetmeyeceğim. Amacım paradoks yapmak falan da değil yanlış anlaşılmasın. Demek istediğim şu ki, 'gülmek' gerçekten iç alemimizin, ruhumuzun ve karmaşık yaşam hengamemizin bir ürünü. Yerli yersiz demeden çıkıp gelebilen, bazen bizi krizlere sokup zor durumda kalmamıza sebep olan, kimi zaman zorla olsa da yapmak zorunda kaldığımız bir eylem de diyebiliriz. Sürrealizm dediğimiz psikanalitik kuramın bir yansıması olan bu akımda da aynı mantık esastır. Andre Breton'un şiirlerinde devardır bu mutluluk, 'kikiriklik' uğraşısı. Aslında Sürrealizst bir sanatçı olan dostlar bence -psikanalizciler belki kızacak ama- insanın doğumunda sahip olduğu eğilimlerden biri de 'gülme dürtüsü'dür. Cinsellik, saldırganlık ve gülme dürtüsü... Düşünün. Hepsinin yerinin ayrı olduğunu göreceksiniz.
Ama sakın düşünürken gülmeyin ha... ;)