Darwinistler, insan zekasýnýn da evrim süreci içinde geliþtiðini savunurlar ancak bu tez de evrimcilerin kendi mantýðý içerisinde çeliþir. Çünkü evrimcilere göre þuursuz atomlar, milyonlarca yýl önce çok az araç-gereç, sýnýrlý olanak ve yalnýzca eldeki malzemeleri kullanarak göz, kulak, burun, doku, tat gibi mekanizmalar geliþtirmiþlerdir. Ancak yine evrimci teze göre çok daha geliþmiþ olan insanlar, halen ayný kalitede görüntü ve ses üreten cihazlarý, son derece geliþmiþ teknolojik imkan, ekip ve bilgi birikimi ile dahi geliþtirememiþlerdir. Bilim adamlarý çok daha düþük kalitede gören kamera, duyan mikrofon, koklayan yapay burun, dokunan dedektörler yapmýþlar ancak bunlardan zevk alan ruhu üretmeyi baþaramamýþlardýr. Çünkü ruhu ancak Yüce Allah yaratmakta ve tüm bu hisleri algý olarak ona yaþatmaktadýr.


Ýnsanýn keþifler yapmasý, teknoloji icat etmesi, beste yapmasý, keman çalmasý, kitap yazmasý Allah’ýn dilemesiyledir.. Ýnsan, Allah dilerse sevinir, üzülür, zevk alýr, heyecanlanýr, endiþelenir, coþku duyar. Bir müzikten hoþlanmasý Allah’ýn dilemesiyledir. Bir güzelliði takdir etmesi Allah’ýn dilemesiyledir. Güzel manzaradan, güzel giysiden, güzel davranýþtan, çiçeklerden, hayvanlardan, bir tablodan, çikolatalý pastadan hoþlanmasý Allah’ýn dilemesiyledir. Eðer Allah dilemezse, bu duygularýn hiçbirine sahip olamaz.


Bunlarý yapan madde deðildir. Ýnsanýn beynindeki hücreler deðildir. Ýnsanýn yediði yiyeceklerin dönüþtüðü proteinler deðildir. Bunlarý yapan insanýn beyni deðildir. Materyalist filozof Karl Vogt’un " karaciðer nasýl öd sývýsý salgýlýyorsa, beyin de düþünce salgýlar" sözünde nasýl bir mantýk aramalý?... Öd sývýsý maddedir ama düþünce madde midir?..


Beyin sevgi duymaz. Beyin müzikten zevk alma yeteneðine sahip deðildir. Beyin, küçük bir tavþanýn havuç kemirme görüntüsünü izleyerek ona þefkat duymaz. Beyin özlemez. Beyin sadakat duymaz, vefa göstermez. Beyin ilkokula baþladýðý günü, ilkokul öðretmenini hatýrlayýp bundan dolayý heyecan duymaz. Beyinde yalnýzca yað, su, protein ve diðer kimyasallar vardýr. Özleyen, seven, sevinen, utanan, hatýrlayan beyin deðildir. Ýnsan; ruhuyla sever, sevinir, özler, þefkat duyar. Ýnsan, Allah’ýn Kendi ruhundan bir parça taþýyan ruhunun varlýðý ile insandýr.


Ýnsan, ruhun varlýðýný kabul etse de etmese de, dünyada bedenini býrakacak ve bir ruh olarak ahirette Allah’ýn huzurunda yapayalnýz sorgulanacaktýr. Ýman edenler, Allah’tan bir ruh olduðuna inananlar, inkar edenler, materyalistler, Darwinistler, yaþamý boyunca Allah’a karþý mücadele içinde olanlar, " yalnýzca nöron yýðýnýnýyýz", "ahiret yoktur, ölüm herþeyi kesip bitirecektir" , "ölüp toprak olacaðýz" diyenler, kýsacasý yeryüzünde yaþamýþ her insan, her ruh, Allah’ýn huzurunda yapýp ettiklerinin hesabýný verecektir. Her biri, önden gönderdiklerini eksiksiz olarak karþýsýnda bulacaktýr. Her biri hakkýnda, "hurma çekirdeðindeki iplikçik " kadar bile haksýzlýk yapýlmayacak, adaletle hüküm verilecektir.


Bir insan, eðer ahiret gerçeði konusunda "acaba" diye bir þüphe duyuyorsa, artýk yanlýþ inançlarýný bir yana býrakmalý ve tek Yaratýcý olan Allah’a yönelerek sonsuz ve gerçek yaþamý için elinden geleni yapmalýdýr. Ýnsanýn yaþadýðý sürece, hatasýndan geri dönme olanaðý her zaman vardýr.

Bizim ayetlerimize iman edenler sana geldiklerinde, onlara de ki: "Selam olsun size. Rabbiniz rahmeti Kendi üzerine yazdý ki, içinizden kim bir cehalet sonucu bir kötülük iþler sonra tevbe eder ve (kendini) ýslah ederse þüphesiz, O, baðýþlayandýr, esirgeyendir." (Enam Suresi, 54)