"Aşık Shakespeare'"de donuk gözlerini siliyor William.. Silip gülümsuyor bir kadının bacak arasına..
Susmaktan daha iyi yaptığı şey, kelimelere dökmek, ateşiyle süslemek üstünü ve sonra örtmek içi kurcalanmış bir kadavra gibi, gömmek hiç tanımamışcasına..

Silip gülümsüyor William.. Kırıp dizlerini ustaca selam veriyor bir fahişenin o en bereketli uzvuna, ve iliştiriyor gözlerine, gösterişli bir çuvaldızın ucuyla;
"Biliyorsun, seni ölümsüz yapabilirdim.. Biliyorsun!"
 
Biliyor muydu kadın?

Şimdi sen benden aldığın sana ait olanlarla ölümsüzlügünü mü çaldın, yoksa öldü mü ölümsüzlük dizleri altında Williamın! Bir fahişe kadar asil değil cığlığım.. Sesim kısık ve uykusuz alışkanlıklarım... Onların tümü senin.. Tümünden geçtim ve dahi geçirildim haklısın! Şimdi gülümsüyor göğsümün altında bir çocuk, boyu biraz kısa..;
"Seni ölümsüz yapabilirdim, biliyorsun.. "
Yarattığım gibi öldürebilirdim..
Şimdi sen kime benzersen benze, icinde var olacak izim.. Seni ben yarattım adam! Seni yaratan ellerim! Bilesin...

Benim senden baska sansım yok anla!

Herkesin ikinci bir adresi var, benimki sensin!

Tum bu kitapları senin icin okudum ben, tum bu siirleri, romanları. Hepsi sana bir adım daha yaklasmak, seni anlamak, yasamak icindi. Buyudum ve senlestim. Sana benzedim zamanla. Artık vedalarım yok, umutlarım, sıradısı zamanlarım. Simdi hersey senden ibaret, sana benzer, senin turevin!

Nerdesin ve dahi kimsin, kimbilir..

Oysa bu sehir soguk sensiz. İklimsiz.. Kar bile dusmuyor nicedir. Pencereler kapalı, caddeler ıslak.. Ufunete sarmıs gibi kanıyor yara, durmuyor, bitmiyor, kesilmiyor.. Bildigim herkes senden bahsediyor ustelik, bitevi seni arıyor. Kiminde mavi gozlerin kiminde yesil.. Oysa ben cılgın bir sair, her renkte arıyorum seni.. Karanın dibinde, kırmızının gögsunde eflatun bir huzunle..

Beni bul! Ölmek üzereyim, bana hayat ver!

Yasayacak yerlerim yorgun, umutsuz ve talihsiz bir zamanda simdi. Biliyorum ben bu zamana ait degilim! Cek cıkar, bul kurtar, al sarıl ya da her neyse.. Bugunler biter inan, ve yarın sana bugun kadar yakın olmayabilirim...

"Boşluksuz Bir Yazı."

İçim acıyor. Neden?

Bir kere çok sıcak. Nefes bile alamıyor insan! Üstelik yolunda gitmiyor hiç bir şey, ne iş, ne aşk ne diğerleri... Bunca sorumluluk içinde biraz güneşlenmek için bile havamda değilim. Bodrum'u özledim. Ki en çok Turgutreis'i. O serin gün batımlarını, küçük motelimi, sıcak kanlı sahibesini, Antalya Çorbacısı Mücahit Abi'yi. Hani insanın kimseye bölüştürmeden sadece kendine ait bildiği o boş vakitleri. Akşam yürüyüşleri, seyahatler, sınırsız gezmeler, sınırsız alkol ve eğlencenin dibine vurmuş bir vucutla teslim oluş o kırmızı yastığa.. Uyanınca hatırlamayacağın binlerce küfür belki ama o acı tat var ya dudaklarında, töbe gafletine düşmeden önce son bir sigara daha...

İnsan hayatını diğer hayatlardan arıtınca, ister istemez onların sorumluluklarından da uzaklaşıyor. Başına buyruk bir hayatta o şehir senin bu şehir benim gez dur, salın anca. Şimdi Denizli'deyim.. "Bu sefer iş değil ziyaret" diyorum, "hadi ordan" diyor bilenler, "sen orda da yapacak bir şeyler bulursun".. Yok abi yok! Aşk yok, iş yok, sabır yok.. Kış gelse de sete koşsam, para kazansam az.. Bu ne hal!