Mutlu musun şimdi? Korkma, eserimi görmek değil maksadım, merakımdan soruyorum..
Mutlu ol istedim hep biliyorsun. Ama zordu söylemek. Yani zor değildi aslında ama, dile dökmek tenha kalıyordu çok zaman. Sevmem yalnızlığı biliyorsun.
Hayır, kuytularda kaldığıma bakma, cesaretim yalan! Kalabalıklar çalıyorum çok zaman. Başkalarına ait yaşamlar. Tohumunu onlar atıyor zamanın, ben izliyorum, gölgesinde dinleniyorum asla bana kalmayacak cennetlerin…

Tüm bunlar benim suçum mu? Neden olmasın! İmkansızdın çocuk! Yoktun; kolaydı yaşamak bu yüzden. Acı yoktu, darbe yoktu, parçalayan öğütler yoktu hiç. Ufuk çizgisinde bir gemiydin, limanım güvendeydi sensiz! Kelepçeler içinde sen, benlikler doğuruyordun benden! Hüzünle sevişmiyordu tenim.. Sevişmek inanmaktı cocuk! Batıl inançlarım yoktu benim!

Şimdi mi? Bıraktığın yerde herşey… Öyle darmadağın!
Vicdan yapıyorum arada, geçiyor sonra! Alışıyor çünkü insan, kendini bile sevmeyi öğreniyor zamanla…

Elimde değil, yaşlanıyorum bazen! Yerinde durmuyor takvim!
Kahkahalar oluyor, buz kesiyor içim! Mutlu olduğum hep yalandı biliyorsun! Tek gecelik ilişkiler gibi, mutluluğu sevemeyenlerdenim ben! Uzun soluklu da kalamadım, bağışla! Kalmak gitmek kadar yakışmıyor ki bana… İstasyonları seviyorum, limanları, asma katlarını hayatların! Hani şu yıkılmaya hazır olanları!
Beklentiler gerçekken, acıtmıyor sarsılan hayaller! Bu yüzden çocuk, acı çektigini söyleme, biliyorsun, “gerçek olamayacak kadar güzel” olandım ben…

Her şeyin bedeli yok mudur! Senin bedelin bende başlıyordu, bende bitiyordu belki.. Oysa ben bedeller biriktiriyorum hala! Suç üstü cinayetler! Binlerce görgü tanığım var şimdi.. Yargılayan, yıkan, ezip gecen! Olsun… Unutmuş, gitmiş, boşvermiş olmalısın dilerim…
Ne garip! Şimdilerde “anımsandıkça” acııyor içim!..