Mahallenin arka sokaklarında biri… Sokağın en sonundaki evin tek kanadı açık penceresinde dışarıları seyreden gözler… Burası Anadolu’nun herhangi bir şehrinin herhangi bir mahallesi. Ve herhangi bir evi. Bir tanıdık görme edasıyla mıdır, içerinin verdiği hüznü dışarının enerjisinde eritmek için midir bilinmez, yorgun gözlerin arayış sebebi. Kimbilir hangi yaşanmışlıkların anıları vardır, hangi gerçekleşmesine ramak kalmışken bitivermiş ümitlerin özlemi bekleşmektedirler bu meskun dimağda şimdi. Ellerin birbirine kenetlenmesi, birbirinden ayrılamaması hangi zemheri soğuğun hediyesidir acaba? Yoksa yaşama olan sımsıkı bağlarını mı dillendirmiş, ağacın yeşilinin yanında. Sanki biraz da kızmış ağaca, pencereye eğilip evinin en mahrem yerlerine bakmaya çalıştığından. Belki de ona inat olsun diye dışarıları, öteleri izliyor gözleri. Bu mahallede ip atladığı, seksek oynadığı, koşuşturduğu, evlendiği, çocuklarını sokaktan çağırdığı ve yemekler sofrada baba yolu bekledikleri o anlar geçiyordur gözünün önünden şimdi. İşte şu köşeden -tam da şuradan- döner ve ceketi omzunda, sefer tası elinde ağır adımlarla yaklaşırdı eve merhamet abidesi, hayat yoldaşı. En çok da etli kuru fasulyeyi severdi ya. Nasıl da özlemişti. Belki de kokusunu duysun kuru fasulyenin de hemen geliversin diye açmştır bugün pencereyi. “Gelir mi ki?” diye sormadan da edemez yanıbaşından hiç ayrılmayan tek dostu, kediciği Sadık’a. “Bugün de bekliyorum. En sevdiği yemeği yaptım, saçımı onun istediği gibi taradım… Ağacın altındaki pencereye çıktım, her zamanki yerimde bekliyorum bak. Hı, ne dersin? Gelir mi ki bugün Sadık?” Cevap veremez ki ona Sadık. Verecek olsa bile veremez işte. Bulutlar susturur onu, rüzgar susturur, çocuklar susturur… Sadık susar yine mecbur. Şimdi gözler uzakta, uzaklar yakında, yakın ise ötelerdedir. O yüzden bakışları hep ufkadır. Beklenenin geleceği, hem de sevdiklerin gittiği yöne…

Yaşar Çetinkaya

19.07.2011

(Alıntı yaptığınızda lütfen kaynak ve isim belirtiniz.)