Bir ýþýk...Yaþamak için bir ýþýk,hissetmek için bir ýþýk,var olduðunu anlamak için bir ýþýk gerek...
Bu ýþýðý ararýz bazen , ne aradýðýmýzý bilmeden. Boþ mudur yaþamýmýz?
Hayýr,ancak eksiktir.Hele ki mevsim güzse, esmiþse rüzgar serin serin, yürekler gelmiþle geçmiþin hesabýný yapmaya ve sorgulamaya baþlamýþsa yaþamý didik didik etmeye baþlar insan,. Ve bakar ki bir yerlerde bir þeyler var. Haykýrmakta,ben de varým ,demekte. Ne midir? Yaþanmamýþ tutkular,
hep daha sonra diye geriye býrakýlan arzular...Ve belki de hiç yaþanmayacak olanlar. Bunlarla yaþamak...Evet,zor belki ama gerçek bu.
Neyi mi anlatmaya çalýþýyorum? Özde insaný, insanýn çaresizliðini, insanýn kendine sunulmuþ bir armaðan olan yaþamý ne denli yaþadýðýný, aradýðý ýþýðý bulunca ne yapacaðýný ,
o ýþýðýn ardýndan gidecek ceareti olup olmadýðýný...
Yaþam,yaþamakla yükümlü olduðumuz zaman...Kendimiz için yaþadýðýmýzý sanýp kendimizi aldattýðýmýz bir süreç...Ne yapmalý?
Ne yapmalý da güzün serin rüzgarýnda baharý yaþamalý? Sanýrým, önce karanlýkta olup olmadýðýmýzý sorgulamalýyýz, sonra... sonra ýþýðý aramalý ya da -bulabilirsek- o ýþýðýn ardýna düþmeli...Çünkü hazan gecelerin gölgesi olmaz.