Denizin sonsuzluğundan korktuğum anlar olur çok uzaklara açıldığımda..Neden bu korku ?Sanırım,bilinmezliklerden kaynaklanıyor bu korkum diye düşünürüm.Bir an dururum; yüzmek , açılmak daha uzaklara ya da geri dönmek sahile.... Bu ikilem içinde kalırım bir an ve sonra son hız kulaç atarım gözlerimi kapatır. Ta ki yorulduğumu hissettiğim ana kadar.
Sonra, sırt üstü yüzerim biraz dinlenir, göğü seyrederim. Akşam üzerinin serinliğinde güneş ne güzel, bulutlar tablo gibi. Hayatın bilinmezliği göğe resmedilmiş sanki. Bir ak güvercin olsam, varsam o bulutların yanına , baksam oradan denize, tarlaya ve kendini hiç bir şey sanıp aslında çok şey olan insana.
Bu gün de yaşanıp giden günlere kaydedildi.Hayata da böyle bakıyorum; yüzmek gibi, uçmak gibi, yürümek gibi bir hedefedir yönelişimiz. Bıkmadan, yorulmadan,yeniliklere ulaşmak için, ruhumuzdaki karanlıklara ışıklar göndermek için.Korku olmamalı bu hedefte, çünkü tökezlenir düşeriz.
Cesaretle yaşamak gücünü çimlendirin yüreğinizde, o yeşillik size yaşama gücü verecek .