Şimdi kapattık telefonu ama ben hala doyamadım sana.
     Monitör kapanmıştı. Attığın üçüncü maili okumak için geçtim bilgisayarın başına, monitörü açtım ve fotografın belirdi ekranda. En son seni seyrediyordum. Unutmuşum ve müthiş bir sürpriz oldu bana. Şu yandan gülüşün yokmu, deli eder adamı. O bakışlardaki sonsuzluk, saçlardaki deniz kıvrımları.... Bir kadının kıvrımlarını andırıyor o dalgalar, ve o kadın sensin... Vücut hareketlerin geldi dokunma hafızama, tam bir dalgalanış, bir dans ediş mırıldandığın melodide. Sesin ve şarkın, sanki ebediyete götüren bir rüzgar sesi, beni...
     Bıraktım ipin ucunu, artık azgın dalgaların arasındayım ve kimse yok beni o kayaların sivriliğinden uzaklaştıracak. Son arkadaş birkaç dakiki önce bir kayaya çarptı ve son gördüğüm suya savrulan kanıydı. Ve nehrin gümbürtüsü sağır edecek beni. Çıldırmak üzereyim. Çığlık atmaya başladım onun sesini duymamak için... Kıyıdaki kuşların hayatı hala normal ve güzel. Onlar neşe içinde ötüşürken, ben belki bir daha duymamak üzere onları, sürükleniyorum. Nehir giderek genişliyor ve kıyı giderek uzaklaşıyor benden. Yuttuğum sular nefesimi temizler umudundayım, artık yapabilecek fazla bir şey bulamıyorum çünkü ve artılarını bulmaya çalışıyorum buz kesmis bedenime, bu olayın. Ellerimi ve ayaklarımı sordum zihnime, hatırlamıyor. Bacaklarımsa dolanmışlar birbirlerine. Artık başımı suyun dışına çıkarmak için mücadele etmekten yoruldum. Ara sıra nefes alıyorum, geri kalanı su oluyor cigerlerime dolanın. Ve yavaşladığını hissediyorum akıntının. Bir süredir de vurmuyorum kayalara vucudumu. Kanayan yerlerimi teker teker hissetmeye başlıyorum. Kıpırdatabilsem kolumu, belki kıyıya çıkarım diyorum içimden, azalan akıntaya güvenerek. Kolum beni terk edeli saatler olmuş, henüz fark ediyorum. Ve bir acı doluyor bedenime, kan kokusu ardı sıra geliyor bu acınan. İçimden birşeyler kopuyor. Bacaklarımı yokluyorum, donmuşlar ve katılaşmışlar. Yıkılmışlık ve kaybetmişliği yaşıyor içim. Beynim hala son kalanları kurtarma yolunda, kıyıyı hatırlatıyor bana. Onu ikna etmek çok zor olacak diyorum ama kararlıyım. Bırak diyorum, kaybettik. Artık kıyıya çıkanı sen bile istemezsin hayatında, ki ben yapamayacak kadar yorgunum onunla...
     Denizin sakinliğine ulaşıyorum nihayet. Artık ölümün karanlığı da çöktü gözlerime. Vücudumu kemiren balıkların ürkek ve bazen cüretkar dokunışlarını hissediyorum. Tepki verebilmek imkansız. Yarım yamalak da olsa farkındayım soğuğun. Annem geliyor aklıma, hep gelirdi soğuk gecelerde, açılan üstümü örtmeye, odama. Fakat artık kimse örtemeyecek üstümü, ne yorganımla, ne de kara toprakla. Yorgunum, uyumak istiyorum. Kulaklarımdan suyun altının korkunç yankılarını duyuyorum ve bir ürperti sarıyor bedenimi. Nerde olduğumu ve bunun bir gerçek olduğunu fark ediyorum. Bir anda bu kabustan uyanmak için çırpınmaya başlıyorum. Başım tamamen suyun altına giriyor, içime dolan su çok tuzlu, yakıyor cigerlerimi. İçtiğim en sert sigara bile bu kadar tıkamamıştı beni diye düşünüyorum. Dördüncü defa aldığımda denizi cigerlerime, artık duruyor inip kalkışı göğsümün. Kalbim son vuruşlarının azminde, yıllardır çarpmadığı kadar hızlanıyor. Sen geliyorsun aklıma. Bu kalbi bir tek sen çaresiz bırakabilirdin. Senin sesin, kokun, dokunuşun çılgına çevirirdi onu. Bir de ölüm yapabildi senden sonra bunu ona. Ve sanırım bu kalp bir daha atmayacak ne böyle, ne de... tanrım! neden bu kadar soğuk...

               22 12 2002 03:25 MsK