Karanlýkta tek görebildiðim, yolun kenarýnda, bariyerin öte tarafýnda, deli gibi saða sola sallanan çalýlýklardý. Zifiri karanlýðýn sakladýðý rüzgar, farlar sayesinde onlarý açýkta býrakmýþtý. Bir süre sonra, yolu artýk görmemeye, sadece çalýlýklarý izlemeye koyulduðumu farkettim, acý bir fren sesiyle. Oldukça yavaþlamýþ olmalýyým ki arkamdaki araba, bana son anda çarpmamýþtý. Otomobilin içindeki sessizlik ve duraðanlýk dýþarýdaki fýrtýnayý delip geçiyordu, saatte yüz km ile. Sað kulaðýmýn içindeki titreme de olmasa ah, bütün dengemi alt üst ediyordu. Ýþte o da beni delip geçiyor, rüzgarlarý içime taþýyordu sanki.
Kulaðýmdaki titreme dayanýlmaz bir hal alýnca, sonuna kadar açtýðým kulaklýðýmda, Edith Piaf, tüm haþmetiyle söyleniyordu, kendi hayatýnýn acýmasýzlýðýný haykýrýyordu neþe içinde, herþeye raðmen mutlu olunabileceðini. Biraz sonra þehrin içindeki gördüðüm herþey ama herþey bir kamera anýydý, ben gördükten sonra daðýlan ve bir baþka þekle bürünmek üzere deðiþen film stüdyolarý.
Eve vardýðýmda biraz hafiflemiþ olan acým, derin bir yara açacaktý emindim. Yaralar, oradaki hücrelerin yenilenme çabalarýndan dolayý renk deðiþtirirler. Ayný renk oluncaya kadar o yara, derimle, kim bilir ne kadar bekleyeceðim. Ayrýlýk mý zor, ölüm mü diye düþünürken kapý çalýndý. Gelen, kendimdi. Bir kadeh ve bir þarap almýþ en iyisinden. Hiç konuþmadan içeri girdi. En sevdiðim tekli koltuða oturup;
- Sevmek, bir baþkasýnýn yaþamýný yaþamaktýr. dedi.
Ben ne demek istediðini tartarken, çoktan kendim için sandýðým kadehi doldurmuþ yudumluyordu. Keyiften, içmeden sarhoþ olmuþ gibiydi.
-Bir kadýn olmak, ayný zamanda, biraz erkek de olmak demektir. Bir erkek için ise, daha çok kadýn olmak gerekir ki, anca doðuþtan itibaren yerleþtirilen, o katýlýk hissi yumuþasýn. Dedim.
Aðzýmdan çýkan kelimeler bir tiyatro suflesini andýrýyordu. Bir kukla gibi olmuþtum, kendimin oynattýðý. Acýmak, acýnmak denemelerim sonsuz bir hal almýþtý. Beni aynanýn kurtaracaðý hissi ile gittiðim anda,
-Gerçek ile asla yüz yüze gelmek istemediðimi.
söyledi bana kendim. Çünkü evdeki tüm aynalar ters döndürülmüþtü. Peki nasýl oluyordu da ben kendimi reddederken o beni inkar etmiyordu. Sarýldým, uyumuþum sýmsýcaktý, ölüm kucaðýmda ayrýlýkla da olsa.