Bundan seneler önce bir arkadaşımın oğlu askerlik yapmak için Ankara'ya gelmişti. Arkadaşım beni telefonla arayıp, oğluyla ilgilenmemi istedi. Ben de seve seve kabul ettim ve görüş günü geldiğinde, oğlunu görmeye gittim. O sırada oğlunu acemi birliğine teslim etmeye gelmiş, konuşmasından da Karadenizli olduğu anlaşılan bir amcayla oğlu arasında geçen şu konuşmalara şahit olmuştum...


''Bak oğlum en önemli vazifen komutanlarına kesinkes itaattir bunu sakın unutma. Bir görev için şuradan üç kişi gelsin diye bütün bölüğe seslendikleri zaman ilk önce sen atıl, sen çık. İkinci ya da üçüncü değil. Nöbetler de kesinlikle sigara içmeyesin; bizler siz nöbettesiniz diye rahat uyuyoruz. Yemekhane görevlerinden sakın kaçma, mantığın bittiği yerde askerlik başlar lafı, bizim zamanımızda da vardı sakın inanma, atışlarını iyi yap, arkadaşlarınla iyi geçin. Güneydoğu için seçme yaparlarsa ilk önce sen çık. Vatan sevgisi imanın gereğidir yavrum. Bunları sakın unutmayasın.''


Askerlerimizin hepsi bizin evlatlarımızdır. Böyle bir baba ile oğlunun yüreklerinde bu kadar dolu dolu vatan sevgisi var ise bizim sırtımız cephelerde hiç yere gelir mi? Yüzümüz hiç yere bakar mı?


Askerimiz, ordumuz bizim göz bebeğimizdir. Kışlalarda yürüyüş kararı sayılırken sürekli tekrarlanan bir yürüyüş kararı sloganı vardır ‘'Her Türk asker doğar.'' Ve yine benzeri olan ‘'Her şey vatan için.'' Kesinlikle doğruluk payı büyüktür. Kurtuluş Savaşı bunun en büyük örneklerinin yaşandığı bir savaş olmuştur... Askerlerin dışında ki her yaşta kadın ve erkek de savaşa bilfiil katılmıştır. Cepheye gitmeyenler de maddi, manevi destek mutlak vermiştir, bundan sonra da böyle olacaktır... Hiç kimsenin bu konuda en ufak şüphesi yoktur...


Daha sonrasında amcayla oğlu sarıldılar birbirlerine... Amca oğluna dönerek ‘'Seni önce Allah'a sonra da komutanlarımıza emanet ediyorum.'' Diyerek nizamiyeyi terk etti...


O sırada bense dışarı çıkmış hüngür hüngür ağlıyordum. Arkadaşımın oğlunu beklerken...