Ağrısına Can Vermişim Hicranın     
     
Bir sevda telaşıyla unutuyorum varlığımın ızdırabını.
Korkuların ümide dönüştüğü bir noktada bekliyorum.
Yanımda dururken ay benizli yüreğimin parçası.
Yıkılıyorum devasa bir ağaç gibi kucağına sevdanın.
Bilmiyorum hicran yağmurlarının tekrar yağacağını.
Bilmiyorum ağrısını acısını unuttuğum canın.
En mutlusu ben sanırken kendimi bütün dünyanın.

En sevimli rüyaların ortasına düşen bir sesle uyanıyorum,
Yüreğimde acısını hissettiğim sevgili koparken canımdan.
Tereddütsüz girdiği gönülde aradığı bilmem ki nedir?
Nedir ağrıların ortasında sığınmasına sebep başka gönüle…
Bilmiyorum, bilemiyorum duygularını ve adetini sevdanın.
Belki aşkın hukuku budur, kanunları böyledir.
Şaşkınlğını taşıyorum en dik yamaçlarında hicranın.

Bir akşam gidişi oldu dünyamın en mutena yerinden.
Kopuşunun acısını hissettim, ağlayarak, derinden.
Ümitlerimin düştüğü en berbat zeminlerde ağlıyorum.
Onun hissetmediği acıların içinde, kendimden geçerek.
Bir ümit kırıntısı arıyorum, benden kaçırdığı gözlerinden.
Almadığım muratlar yalan çıktı, ayrılıkmış tek gerçek.
Kahrolan bir aşığın destanını yazmak bana nasipmiş.

Ellerimdeki elin ateşini yüreğimde söndürdüğüm anlarda,
Ayrılığın çilesini unutmuştum.
Bembeyaz renk almıştı dünyam.
Onu yüreğimde tuttuğum, en bahtiyar günlerim oldu.
Nasıl, nerede, ne için sevdiğimi bilmemiştim, severken.
Hiçbir hesabım olmamıştı, hesapsız sevmiştim onu.
Bir ömür boyu sürecek sandığım hasretin ateşine,
Yüreğimi yakarak geldim. Ve ödemiştim bedelini sevdanın.

Şimdi gitti. Gittiği yerleri bilmiyorum. Tuttuğu elleri tanımıyorum.
Bakıştığı gözlerde bulabildi mi mutluluğu, bilmiyorum.
Hiçbir özlemin ateşi bu kadar sıcak olmaz ve yakmaz.
Hiçbir aşık maşukunu böyle birden terk ederek bırakmaz.
Ya benim layık olmadığım bir gönülde bulunmam,
Beni böyle zor durumda bıraktı…Yıktı, canımı ateşiyle yaktı…

Halbuki onunla yürüyeceğimiz yollar olacaktı.
Şimdi unutulmak üzere dön yüreğine sevdalarla beraber.
Bir derin çukur kaz gönlüne ve bir sevdanın mezarını kaz.
O bir altın, sen basit teneke, elbette birlikte bir hayat olmaz