SELAM SANA YAZAR

     Orhan Pamuk'un kitaplarý yerken hoþa giden ama bitirdikten sonra aðýzda kötü tad býrakan tatlýlar gibi geliyor bana. Hani, her lokmayý yuttuktan sonra o tad aðýzda kalmasýna raðmen, tadý hatýrlamaya zorlayan garip bir merak yüzünden insan devam etmekten kendini alamaz ya.

     Belki imrenilip örnek alýnacak karakterler oluþturmuyor olmasý beni rahatsýz eden, belki de sayfalarda gördüðüm biraz da sýkýcý sýradanlýk. Ama vermek istediði mesajý, oluþturmak istediði sorularý bu sýradanlakla öyle güzel oluþturuyor ki. Baþarýsý bu yüzden. Her ne olursa olsun, hissettiðim o tad gerçek. Sessiz Ev'de hayatýn bir kesitinin çok önemli olaylar zincirine bakmýyorsunuz. Günlük hayatýn içine dalýyorsunuz. Bu da yüksek þahsiyetler, vurucu olaylar... görmeyi bekleyen roman okuyucusu için alýþýlmadýk geliyor. Hatta arada bir 'Niye devam ediyorum ki?' diye sormaktan bile kendinizi alamadýðýnýz oluyor. Sanki roman size bilgi vermek ...vs yapmak içinmiþ gibi. 'Tarih bize okullarda öðretilen gibi deðil' diyor Faruk,' tarihin ne olduðunu anlayabilmek için olup bitmiþ olaylara herhangi bir baðlantý, herhangi bir nedensellik aranmadan geliþigüzel bakýlmalý'. Sessiz Ev'de Faruk'un bu görüþünü yazarýn hayata bakýþýnda yakalýyorsunuz. Beþ kiþinin sýradan bir haftasýna baktýk bu kitapla. Öyle olduðunu zannettik veya. Çünkü tüm görünen sýradanlýk altýndaki günlük hayatta hepimizin yaþadýðý fikir patlamalarýný, anlýk düþünceleri, hatýrlamalarý ve canlandýrmalarý gördük. Belki de bu nedenle gülümsedi bize roman. Karakterler ve olaylar herhangi bir klasikte rastlayacaðýnýz gibi derinlemesine, çok yönlü deðiller kesinlikle. Zaten yazarýn yapmaya çalýþtýðý da bu deðil. Aslýnda tam tersine kahramanlar - çünkü kitabýn anlatým açýsýndan özelliði birden fazla anlatýcý kullanýlmýþ olmasý- tek yönleriyle verilmekte özenli davranýlmýþlar. Ancak bu durum kahramanýn gücünü gölgelemiyor. Kahramanýn gücü nedir: Ana hatlarýyla kahramanýn neye nasýl tapki verebileceðini okuyucu tahmin edebiliyorsa kahramanýn güçlü olduðundan sözedilebilir. Herþeye raðmen onun romanlarýnýn aðzýmda býraktýðý kötü tad gerçek gene de. Belki de kitaba sinmiþ olan hüzün bu, tam olarak adlandýramýyorum.. Okuyorum.. Çok hýzlý ve býktýrmadan okunuyor üstelik. Býkmamamýn sýrrý bende mi yoksa? Yoksa artýk ben mi hiç býkmýyorum?
     
     Her kitapta bana temelde saçma da gelse, ne denli anlaþýlmaz yahut uzak da olsalar, her ne kadar kendi düþüncelerimin ve hislerimin ifadesini bulmasam da karþýmdaki sayfalarda ilgim hiç eksilmiyor. Ýyi kitap ölçüm birçoklarý gibi bana uyan düþünceleri ve hayat tarzýný bulmam deðildir kitapta. Her kitapta yazana ve hayata ait þeyler olduðu için býkmýyorum kitaplardan. Yazarýn ister istemez sayfalara aktardýðý ruhunun izlerini sürebildiðim için býkmýyorum. Milyonlarca insan ve milyonlarca yaþamý yorumlayandan biri bana kendini görme imkaný verdiði için minnatle okuyorum kitaplarý. Kitaplara beni baðlayan önce harfleri yanyana dizip, kelimeler yapan, sonra da kelimelerden cümleler yapýp onlarý da belirli bir sýra ve sanat kaygýsýyla dizen çabaya olan saygýmdýr.

     Her kitapta kendini ifade etmeye çalýþan ruhun kýpýrtýlarý olmaz mý? Okurken yazarýn en iyiyi oluþturmak için çabalayýþýný görmez miyiz satýrlarda?
     
     O olayý veya bir cümleyi okurken yazarýn onu o þekle sokabilmek için geçirdiði uykusuz geceleri, çayýný yudumlarken yahut sýkýþ tepiþ belediye otobüsünde, þehrin ýþýklarýný seyrederken camdan görünen dalgýn aksini fark edip göz kýrparak bir fikri, olayý, karakteri olgunlaþtýrmaya çalýþtýðýný düþünmez misiniz? Sonra da kendilerini, hayatý ve insanlarý yorumlamaya ve bulduklarýný bizlerle paylaþmaya çalýþan kafa iþçilerine saygý duymaz mýsýnýz?

     Kitabýn son cümlesini de son kez kontrol edip, ortaya çýkardýðý þeyden memnun, ancak hala "daha iyi olabilir miydi" endiþesi taþýyan, oluþturduðu karakter ve olaylarý ister istemez hayatýna katmýþ, kelime cambazýnýn hayaline karþýdan sevgiyle gülümsemek gelmez mi içinizden?