Bir yaðmur danesinin kar piramitlerine davetiye çýkarmasýnýn adýymýþ, kýþ.
Nefeslerin buhur buhur çöreklenmesiymiþ genizlere.
Ve hasretin ýlgýt ýlgýt esmesiymiþ denizlere.

Kýþ, yoklukmuþ. Kýþ, soðukmuþ. Ve kýþ, ‘yeniden oluþ’ a varmadan önceki  “durak” mýþ.

Sonbaharda kapý önünde bekleyen kedicikler için sýcak bir yer arama vaktiymiþ. Herþeye raðmen kestanelerin kebap oluvermesiymiþ kýzgýn soba üzerinde.

Yine de adam gibi bir gülücük atývermekmiþ, ‘kardan adamlara’. Kristalleþen ömrünü billûrlaþan semtlerde geçirmekmiþ. Zamanla donmak, zamaný dondurmak, böylece hiç unutmamakmýþ.

Her yaðmurda rahmeti, her rüzgârda hasreti soluklamakmýþ. Ve içine çekmekmiþ derin bir nefesi. Sýfýrýn altýnda sevdâlar yaþamakmýþ. Eksilmeyen umutlarla bakmakmýþ. Görmekmiþ esmâ’ nýn cilvelerini çam kozalaðýnýn girift hâllerinde.

 Bir çamlar üþümezmiþ, bir de “adamlar” bu kýþ-kýyamette. Zorluklarýn biri bin para olsa dayýlmazmýþ “sarp” yürekli “er” ler. Vefâyý, dostluðu kýþ güncelerinde ilk madde yaparlarmýþ. Kimse yoksa da, kimi kimsesi olmaya çalýþýrlarmýþ kimsesiz kýrýk kalplerin. Pekâlâ da yorulurlarmýþ ama belli etmezlermiþ kendilerine bile. Yiðitliðin destânýný yazarlarmýþ Sibiryalarda ve diðer soðuk soluklu memleketlerde.

 Her aðaç þapýrtýsýnda içimizin cýz etmesiymiþ, kýþ. Her kovukta sincap hüznüne ortak olmakmýþ. Damýtýlmýþ gülücüklerle selâm durmakmýþ doðaya ve doðaya soluk veren Hüdâ’ya. O’na hitâp haþyetini içinde, taa yüreðinde hissedivermekmiþ.

 Zifiri karanlýklar varmýþ dünyanýn birçok memleketinde ama semâlar gözyaþlarýný âsûde yörelerden çok buralara damlatýrlar, dua dua yalvarýrlarmýþ ‘barýþ’ için.

 Hailfetullah olan insan’a yakýþtýramazlarmýþ kurþun atmayý semâ ehli. Yakýþtýramazlarmýþ kalb kýrmayý da.

 Hasýlý, yüreklerin el ele verip ýsýtmasýymýþ kýþ’ý sempatik yapan. Güzelliði de buradaymýþ ve insan içinmiþ her mevsim de..

02.12.2003
ankara