Tükenmenin ne olduğunu öğreniyorum şu aralar. Hep kışını yaşadığım bir hayatın ardından gözlerinle getirdiğin bir baharla kalbimi araladın. Direncimin kırıldığı anda buldum seni.Bulduğumu sandığım zamansa geç kalmıştım.Neyi geriye döndürebilirdim ki.Hep pişmanlıklarla yaşadığım hayatıma en büyük pişmalığı sensizlikle yaşıyorum.Sabah hüznü çöküyor yüreğime.Bu sabah gökyüzü bendendi anlayacağın.Yağmurlu ve sisli.Büyüdü içimdeki sıkıntının bulutları,büyüdü sevdanı büyüttüğüm özlemlerim.Ne çok sevmişim seni ne çok özlemişim.Sokaktaki yüzlerde seni arıyorum.Yüreğimdeki mevsimlerde hala değişme yok.Hazan olabildiğince şiddetiyle esiyor başımda. Bir su birikintisine düşmüş yüzümde tülleniyor yüzün.Ne bileyim böyleyim ben işte....

Şaşkınım...

İstanbul bu kadar darmıydı.Dünya bu kadar küçük. Oysaki senelerdir bildigim şehir bu değildi benim.Mavisine hasret kaldığım beldem.Şehrimde bu kadar yağmur yağmazdı.Sensizlik bu kadar koymazdı bana. Sessiz bir haykiriş var gölgemde kimsenin görmediği.Şehrim soğuk,şehrim buruk.Üstüme düşüyor 1000 yıllık sevdalar.Hazan sarısına mahkum yüreğim.Şitayişi yazılıyor sana olan hasretimin.İşte şimdilerde ben buyum.Şimdilerde suskunum.Suskunluğum yorgunlumdandır.Yürümüyor savruluyorum sensizliğimle.Pişmanlığım süzülüyor içtiğim demli çayımda.Dudaklarım titrek,gözlerim buğulu,yüreğimde hazan,gecelerim katran. O kadar uzak kaldı ki sabah bana. Bir o kadar çaresiz,bir o kadar ürkek.

Sitem etme bana ne olur.Senden uzak kalışımı yadırgama.Sebebi sen değilsin dağınıklığımın.Kırık döküklüğümdendir sebeb.Ehh artık gitme vakti gelmiş.Allah bu dünyada vuslat vermediklerine ahirette buluşur derdi rahmetli anneciğim.Bu dünyada değilse de firdevsin yamaçlarında buluşmak üzere gül sultan.....

....