nisan... bu baştan başa sırnaşık bir sevgili,
melonkolik bir aşk, istasyonlarda bekleyen yolcu, erik dalında kuş, başımızdaki kavak yelleri, bu insanı deli eden çiçekler, nisan... gün doğmadan daha, alacakaranlıkta en güzel yerindeyken uykunun çıkınına yüreğinden gayrı hiçbir azık katmadan insanları zulmü şehri kederiyle bırakıp uzaklara uzaklara açılmak. Bir kasabanın yalnız, bakımsız istasyonunda bir kanepenin ucuna acemice ilişip gülümseyen insanlara, ağlayan çocuklara bakıp “ ey hayat! nerdesin, gözlerin hani? “ diyerek tüm gençliğini, hüznünü ve düşlerini bırakıp gelen trenin son vagonuna ağır adımlarla atlayıp “ ey hayat, kapan ayaklarıma” diyebilmek.

nisan... debdebe, ihtişam ve ihtiraslar hovardası. Bir kır kahvesinde tahta iskemlenin üzerine tünemiş ihtiyar, ağarmış saçlarıyla buruşmuş alnında güneşi ağırlayan bahtiyar.” Bu gözlerindeki saadet, gönlündeki tazelik... acep neden “ sükût “ lûtfet sende olandan, feragat kalbten, kendinden ... “ bir yağmurlu gecede bulduk kendimizi, bir kokananın koynunda saadeti kovaladık, nerden bilebilirdik kalbimizde talan olduğunu. Bir can kaldı feragat edecek, ondan gayrısı ziyankâr.


nisan... nazenin suretlere hoyrat ve yabanıl tebessüm, zamanı çatlatacak ihanetler, ruhu coşkusunun doruğunda kabzedecek esaretler... işte bozkır, yamacında köylü bakışlarının ve samimiyetinin duldasında rençber. “ Selamün Aleyküm dayı, nedir bu ıssızlığın içindeki âheng, bu kulakları çınlatan sükût? “ “ avuçlarına bak oğul! Dudaklarını mühürle, mil çek gözlerine, işitme, kalbini aç, onu emanet bil “ bizde ondan ne kaldı ki açabilelim baba, biz yağmurlara küstük, gözlerimize merhametle bakan gözlerden kaçtık, fukarayı gönlümüzden ölümü hanemizden kovduk. çocuklarımız bizimle büyüdü, hayatı çok sevdik, hiç ölmeyecektik baba.


nisan ... kederden firarî kalbe ziyan.