nisan... bu baþtan baþa sýrnaþýk bir sevgili,
melonkolik bir aþk, istasyonlarda bekleyen yolcu, erik dalýnda kuþ, baþýmýzdaki kavak yelleri, bu insaný deli eden çiçekler, nisan... gün doðmadan daha, alacakaranlýkta en güzel yerindeyken uykunun çýkýnýna yüreðinden gayrý hiçbir azýk katmadan insanlarý zulmü þehri kederiyle býrakýp uzaklara uzaklara açýlmak. Bir kasabanýn yalnýz, bakýmsýz istasyonunda bir kanepenin ucuna acemice iliþip gülümseyen insanlara, aðlayan çocuklara bakýp “ ey hayat! nerdesin, gözlerin hani? “ diyerek tüm gençliðini, hüznünü ve düþlerini býrakýp gelen trenin son vagonuna aðýr adýmlarla atlayýp “ ey hayat, kapan ayaklarýma” diyebilmek.

nisan... debdebe, ihtiþam ve ihtiraslar hovardasý. Bir kýr kahvesinde tahta iskemlenin üzerine tünemiþ ihtiyar, aðarmýþ saçlarýyla buruþmuþ alnýnda güneþi aðýrlayan bahtiyar.” Bu gözlerindeki saadet, gönlündeki tazelik... acep neden “ sükût “ lûtfet sende olandan, feragat kalbten, kendinden ... “ bir yaðmurlu gecede bulduk kendimizi, bir kokananýn koynunda saadeti kovaladýk, nerden bilebilirdik kalbimizde talan olduðunu. Bir can kaldý feragat edecek, ondan gayrýsý ziyankâr.


nisan... nazenin suretlere hoyrat ve yabanýl tebessüm, zamaný çatlatacak ihanetler, ruhu coþkusunun doruðunda kabzedecek esaretler... iþte bozkýr, yamacýnda köylü bakýþlarýnýn ve samimiyetinin duldasýnda rençber. “ Selamün Aleyküm dayý, nedir bu ýssýzlýðýn içindeki âheng, bu kulaklarý çýnlatan sükût? “ “ avuçlarýna bak oðul! Dudaklarýný mühürle, mil çek gözlerine, iþitme, kalbini aç, onu emanet bil “ bizde ondan ne kaldý ki açabilelim baba, biz yaðmurlara küstük, gözlerimize merhametle bakan gözlerden kaçtýk, fukarayý gönlümüzden ölümü hanemizden kovduk. çocuklarýmýz bizimle büyüdü, hayatý çok sevdik, hiç ölmeyecektik baba.


nisan ... kederden firarî kalbe ziyan.