Bağışla beni kalbim, yorgun bir kuş gibi düştüm pervazlarına hayatın. Bir tutam hüzün, bir avuç keder, bulutsuz bir gökyüzünden gayrı nem kaldı? Ömrüm sevinçlerim talan edilmiş bir yeryüzü korunaksız ve sıvasız. Gözlerimde sahipsiz ve umarsız bir kız çırpınıp duruyor. Hangi tarafından baksam kalbime talan, hangi tarafından tutsam hayatın ellerimde rüyalarıma bile sığmayacak yalan.

İnsanlar var, gözlerinden kendini ele veren, bakışlarından hayatı donduracak kadar kederli, kuşları öldürecek kadar manasız, yağmurları durduracak kadar naçar… o eskiyen yüreğinde bulut bulut merhamet, pörsümüş dudaklarında muhabbet, bedenine dar gelen gönlünde tarifsiz hasret… tebessüm aşute bir dilber gibi iğreti ve biçimsiz durur dudaklarında, her daim pervazlara konmuş bir güvercin gibi tedirgin, anasız bir çocuk gibi sessiz, minaresiz camiler gibi dokunaklıdır. Acı en gerçek ve asil tavrıyla asılr kirpiklerine. Yağmurun sesi kesilir de dün gibi olur, çiçeğe durmuş özlemler, hicrana düşen yürek, kanayıp duran vuslat, hayatı yoran, dürtükleyen sevdası çoğalır; künyesine şivan, bahtına gurbet düşer. Bir kenar mahalle dilberinin kapısını aşındırır, gözlerini, ellerini ve tenini eskitirken gençliği, vaktinin en geçmişi, mevsiminin hazânı olur. Başlayabilmek için yeniden, yer bulabilmek için gönlüne bin kuşu kurban etmek ister, bir seher vakti çekip gitmek. Bu hayatın tasarrufudur ondan, ömrünün kefaleti.Yazısı silinmez alnından,suları hep yanar. kederi hovardadır tebessüm firari.

Bir bedevî hüznü var bu hayatın gözlerinde. İnsanlar arasında sinsi bir yalnızlık, gözlerde keder, dudaklarda sükût var. Yetmiyor kelimeler halimizi anlatmaya; duygularda kifayetsizlik yüzümüzde başkası var. Başkası olmak en büyük marifetimiz olmayanı oldurmak, kaçmak, kurtulmak hususunda. Bir yanımız hep boşalır yavaş yavaş, içimizden bir rüzgâr esip geçer, bir sağanak başlar da, anlayamayız kalbimiz bizden utanır, rahmet kesilir hanemizden, gözlerimiz aynalardan utanır. Öfkeyle söylenirken arkasından, o giden kendimizdir.

Bağışla beni ey kalbim, perçemlerini şuh kahkahalarıyla kaldırımlara bırakan, gülümsedikçe hafifleyen hafifledikçe gülümseyen hayat, mahremi kalmayan hayat, ölüsü olmayan şehir, naylon aşklar... hoyrat tebessümler....



Muhittin ULUPINAR