Mevsim sonbahar, heybemde lime lime olmuþ bir hayat, yarým kalmýþ düþler, çýkmaz sokaklar, birdenbire büyüyen çocuk .. Takvim yapraklarýna sýðmayan sararmýþ solmuþ günler… aðlasam þimdi hayat el verirmi bu tenha kalbime. Annemi yitimiþim, yoksul ve yorgun hep bir yaným. Hayat onun içindir ki hep karanlýk bu bezgin yüreðime. Yolcusu olmayan bir istasyon gibi öyle tenha ve ýssýz. Oysa kuþlara yol gösteren ceylanlarý ýssýz yüreðimden suya indiren bir gönlüm, yaðmurlarý ýslatan ellerim güneþi ýsýtan yüreðim vardý. Kuþlar beklemiyordu bizim pencereleri içeri kapalý. Pervazlarý düþmüþ hanemizde. Annem bakýr rengi saçlarýný alnýna düþürdüðü zaman babam Allah’ý anardý. Yitirilmiþ bir þeydi mutluluk iki odalý hanemizin duvarlarýnda. Aradýðýmýz hep aradýðýmýz neydi billur ve kýrýlgan akþamlar da. Iþýltýlý ve büyülü sokaklara yorgun yorgun bakan, bir tutam sevinci bir ömürlük hüzne yeð tutan neydi o çocuk düþlerimizde. Hayat gülümseyip geçen aþufte bir dilber miydi büyüdükçe küçülen gözlerimizde. Yetimimiydik ikindilere sýðmayan intihar ve yolculuk kokan sabahý geç uykularýn…

Yolcular geçerdi sabah uykularýmýzdan yüzleri traþlý, benzi soluk ve biçimsiz. Her adýmýnda sevincimizi hançerleyen bizi birden bire büyüten, içimizi acýtan yolcular. Kirli kasketlerinde ve kederli bavullarýnda ömrümüzü oradan oraya sürükleyen, pejmürde ve metruk bir virane ev gibi öylece býrakýveren, hayallerinden kopmuþ umutlarýndan, sevinçlerinden firari yolcular. Gülüþlerini yitirmiþ, hatýralarý fukara dul bir kadýn gibi içimize düþüveren yolcular…

Hep hüzne mi ayarlýydý sokaklar, ya da sokaklar mý taþýyordu hüznü þehre. Akþam yorgun argýn sokak baþýnda görünüveren omuzlarý düþük babam gibiydi yüzümüzdeki tebessüm. Yarým kalmýþ bir nefes, bir içimlik sigara, bir görümlük siyah beyaz film gibi düþekalýrdýk koskoca dünyayý sýrtýna almýþ annemin kucaðýna. Keder nasýlda olgunlaþýrdý gözlerimizde, annem nasýlda büyürdü uykularýmýzda.

Deðiþen ne yüzümüzden baþka, kuþlarýn ölümünden, eskidikçe gençleþen hüznün renginden, saçlarýmýza konan bulutlarýn sesinden ýssýzlýðýný yitirmiþ tren istasyonlarýn kederinden, içimizde göveren çocuðun çýðlýðýndan, dudaklarýmýza iliþtirdiðimiz ýslýklarýn sahipsizliðinden, gözlerimize düþen kýrýlganlýklardan, yakamýzda bir çiçek gibi itina ile taþýdýðýmýz yabancýlýðýzdan gayrý … Hep eylül olurdu dokunca hayata.

Þimdi rüzgar ne yandan eser dostum. Ellerimde karanfil gözlerimde eylül yalnýz bir bezirganým. yüreðim talan edilmiþ bir þehir gibi ýssýz ve münzevi. Þimdi kapýmý çalan omuzlarýma tüneyen eylül. Sadece eylül. Hiçbir þey umurumda deðil. Ne penceremden sýzýp gözlerime sessizce iliþen utangaç güz ýþýðý, yüzümü gözlerimi yalayan serin ve arsýz rüzgar, þen kahkahalarýyle hayatý irkilten çocuk sesleri, bir kadýnýn gözlerime deðip gecen ürkek bakýþlarý, hayata bir hançer gibi sokulan sýrnaþýk ve yýlýþýk kýzlar… masamda duran gazeteler, anayasa tartýþmalarý, baþörtülü kýzlar, memleket haberleri… umurumda deðil .

Hep eylül oluyor dokununca hayata.



Muhittin ULUPINAR