Kimi zaman umarsız çığlıklar doluşur yüreğime. Kanatırcasına çıkmaya çalışırlar. Susarlar; haykırırlar; bir kasırga misali sarıp yağmalarlar.
Anlamsız acılar yüklenir sırtıma. Düşmanının kim olduğunu bilmeden savaşan bir asker gibi kılıcımı bir sağa, bir sola sallarım. Yüzümden damlayan terler birer gözyaşı olup akar tenime. Acımın üstüne düşer tuzlar, tenim acır.
Kor alevler kasırgayla birleşip sarar ruhumu, sardıkça daha bir süratle sarsar. Düşen, ruhumun gözyaşları mı, yoksa ruhum mu? Kaybolan acılarım mı, ben miyim? Belleğimde gezinen alevler düşünme yetimi de yakıp küle çevirir.
Bardağın dolup taştığı anlar mı o zamanlar, yoksa bir ruhun yitirilişi mi?..
Birikenler isyan edercesine çıkmak isterler yüreğimden. Birikenlerden mi kurtulmak isterim, kendimden mi, bilemem. Benden soyunup yeni bir ben olmak isterim belki. Kimbilir, belki dünyanın kiriyle kirlendiği için yıkanıp temizlenmek ister yüreğim.
Umarsız çığlıklar kanatırcasına çıkmak isterler yüreğimden. İşte o zaman kabuk değiştirir gibi çıkarıp atmak isterim yüreğimdeki kirlerle pasları. Her acı bir ateş damlası düşürür, her birikmiş gerçek bir diken gibi batar ruhuma. Ruhum acır.
İşte hep böyle zamanlarda, her bardak taşımında yaşarım umudu, umutsuzluk kadar. Kasırgayı yaşayıp, ölen yüzlerce gözyaşının ardından oturup kalırım yorgun, yılgın ama kurtulmuş kirlilerden. Ve hayat yine damla damla bırakmaya başlar kirlerini. Ta ki, bir sonraki kasırgaya kadar.
Hayat dolup boşalan bardaklarla geçip gider. Kırılan bardakları çöpe atıp unutmaya çalışırım. Hep böyle zamanlarda yelken açarım umuda; ruhumun derisini değiştirip yeni bir bardak alırım köşedeki marketten, kırıklarımdan ve dolu bardağımdan kurtulmanın, yeni bir güne başlamanın buruk huzurunu yaşarım.
En karanlık an, güneşin doğacağı andır. Ve zaman, atına binip yoluna devam ederken, atının kuyruğuna takılmış yeni günü de taşır süratle. Bardaklar dolar, boşalır, kırıklar atılır. Zaman, hayalet atla yeni günler ve karanlıklar taşır.
Ve düşman sanki hep zaman olur. Düşman, bir parça zaman olsa da, aynadaki surettir bir parça, bir parça anne, bir parça arkadaş, bir parça sevgili ve bir parça da çatık suratlı yabancılar olur. Ve parçalar, damlalara, damlalar göllere dönüşür, göller baradağın içine doluşur, sığmaz olur; şiir diye taşar sonunda. Bardak kırıksa küçük yanmalar hissedilir önce, kırık arttıkça da büyük ıstıraplar duyulur ve ruh yeni, boş bir bardak satın alır köşe başında gördüğü ilk marketten.
Son bardağımın, zaman atının kuyruğuna ne zaman çarpıp kırılacağını bilmemenin huzuru, dolabımın son boş yerinin ne zaman dolacağını bilmemenin rahatlığıyla, hiç sonu gelmeyecekmiş duygusuyla yaldızlı bardakların peşine düşerim.
Güneş, en karanlık anın ardından her defasında yeniden doğar. Hayat bardağı dolana, zaman bardağı kırılana ve bir masal daha bitene kadar...