09.01.2002-İsviçre
HEP GÖRDÜĞÜM DÜŞ
(Üçleme 2)

Bırakıp gitme beni ölümün kıyısında
Kuma değiyor ara sıra
          parmak uçlarım
Sen dokundun sanıyorum
     ürperiyor tüm tüyleri vücudumun
Kıyıya tutunan bir dalga siliyor düşümü
     yeniden yalnız kalıyorum
omzumda kurumuş tuz lekelerimle
Bırakıp gitme beni ölümün kıyısında
     Kaburgalarımı yarıp da verebilsem sana kalbimi
atarken hala ellerimin ortasında
     usulca
      sıcacık
ve sen
öpsen
kan içinde kalmış dudaklarımdan
ilk kezmişçesine dokunsak
     en yasak olanı yapsak
hayat ve gürültüsü
     kilitleyiverse kendini bir kutuya
unutulduğumuzu sansak
Bırakıp gitme beni ölümün kıyısında
     Uzanıyorum
omzumdaki tuzlarım
     ıslak kumda dağılıyorlar
Gözyaşlarımı emiyorum
     dudak kenarlarımdan
senin saçlarını düşünüyorum
     ellerini
      gözlerini
kalçalarını sonra
bilmem kaç metrekare bedeninin
          her noktasına
değiyor düşümdeki ben
ve
boğazımdaki düğümlerle kalıyorum
          sakinliğin ortasında
Bırakıp gitme beni ölümün kıyısında
Denizin ortasında doğdum ben
ve
senin bedenindir
     ayak bastığım ilk yer
Arzularımı çıkarıyorum bir bir
     kuma gömdüğüm yerlerinden
heyecanlanıyorum
     gözlerim buğulanıyor
göğsünün kırmızısının bittiği yerlerde gezdiriyorum
                elimin tersini
hırıldıyoruz
beraberce boyun eğiyoruz
          bencilce isteklerimize
     oracıkta
      kumun bittiği yerde
Bırakıp gitme beni ölümün kıyısında
Seni üzen ben miydim
     yoksa sen miydin hep bana üzülen
yine kesiyorsun sorularımı
     başparmağın alırken yaşımı
          gözümün yamacından
ve
kolun
      dokunuyor boynuma
tüm bedenim ürpertiyle sarsılıyor aniden
     düşüm bölünüyor
yaşam tekrar
     çıkıyor kutusundan
korkuyorum….
Biliyorum
bırakıp gideceksin beni ölümün kıyısında
ve ben
yeniden denize döneceğim
      tuz damlatıp gözlerime
               anılarımızdan….
                    -L-