Koca bir hiçliðin ortasýnda birer pislik, birer deðersiz mahluk olarak bulunmaktayýz. Var mý hayatýmýzýn bir anlamý yalnýzlýðýmýzdan baþka. Sartre’nin dediði gibi ‘Bütün var olan þeyler bir neden olmaksýzýn doðarlar, zayýf bir þekilde yaþamaya devam ederler ve kazayla ölürler.’
Nebulanýn gözü bakýþ açýsýna yalnýzlardan baþka kim sahip olabilir. Yani kim kendini gökyüzüne havalandýrarak bakabilir hayata. Tabi ki yalnýzlar.
Önce varsak yalnýzlýðýmýzla varýz. Öncesi de sonrasý da yalnýzlýk varlýðýmýzýn. Varlýðýmýzýn araþtýrmasý ise hayatýmýz. Bu araþtýrmayý ancak yalnýzlýkla saðlarýz. Kimse yardým edemez bize.
Ne saðlar varoluþçu yabancýlaþmayý, yine yalnýzlýk.
Yalnýzlýk hayatýmýzýn psikoterapiðidir. Varoluþçu psikoterapinin en büyük silahý yalnýzlýðýn bireye saðladýðý güçtür. Varoluþçularýn en büyük sorunu intiharýn, ölüm korkusunun ilacý da yalnýzlýktýr. Yalnýzlýðýmýzýn hayatýmýza kattýðý varoluþçu anlam bizi hayatta kalmaya zorlar. Ayrýca zeminsizlik ankisiyetesinin ilacý da yalnýzlýktýr.
Tesadüfen geldik dünyaya, tesadüfen yaþýyoruz ve zamaný gelince öleceðiz. Var mý bunlarýn yalnýzlýktan baþka bir çýkýþý. Var mý varlýðýmýzýn yalnýzlýktan baþka bir deðeri.
Yalnýzlýk varlýkla beraberdir, ayrýlmaz. Ayrýlýrsa insan oluþmaz.