ANLATMAK ANLAŞILMAK

Günlük yaşamda kullanılan kelimelerin giderek azaldığından söz ediliyor. Kimilerine göre birkaç yüz sözcük yetiyor günlük konuşmalarımıza. Bu demektir ki aynı sözcükleri aynı biçimde tekrarlayıp duruyoruz. Bir düşünün isterseniz gözlerinizi açıp yeni bir güne başlamanızdan itibaren hangi sözcükler yer alıyor konuşmalarınızın liste başında? Acaba sözlüğünüzde hiç yer almayan ya da çok az yer alabilen sözcükler neler?

Bu sorulara vereceğimiz yanıtlar, yaşamımızın bir görünümünü de ortaya koyacaktır. Çünkü söylediklerimiz, sözlerimiz aynı zamanda yaşadıklarımız ve yaşamak istediklerimiz değil midir? Söylenmemiş sözcükler yaşanmamış zaman kesitleri ve yaşantı dilimleri değil midir? “Seni seviyorum” sözlerini kullanmadığımızda, söylemediğimizde, eksilen yalnızca sözlüğümüzden birkaç sözcük müdür? İç dünyamızın pencereleri de kapanmaz mı söylenmeyen sözlerden ve kurulmayan cümlelerden dolayı? Yalnızca bizim kendi iç dünyamızın, ruhumuzun değil sevdiklerimizin iç dünyasında da kilitli kalır kimi kapılar ve pencereler. Sözlerimiz aynı zamanda birer büyülü anahtardır. Ama elbette aklımıza gelen her şeyi, içimizden geçen her şeyi söyleyelim demiyorum. Bu zaten olacak şey değil. Kim içinden geçen duyguları ve düşünceleri olduğu gibi, biçimlendirmeden, değerlendirmeden söyleyebilir ki? Belki çocuklar ve bir de deliler...

Kendimizi anlamak nasıl kendimizle konuşmayı gerektirirse, başkalarını anlamak da onlarla konuşmayı, diyalog kurmayı gerektirir. Her gün ne kadar çok kişiyle konuşuruz. Ama çoğu zamanda bizi anlamadıklarından şikayet ederiz. Kimi zamanda karşımızdakini anlamakta zorluk çekeriz. Çeşitli nedenleri vardır elbette bu gibi durumların. Kendini düzgün biçimde ifade edemeyen kişiler olduğu gibi, karşındaki anlamazlıktan gelen kişiler de olabilir. Çünkü anlamak aynı zamanda paylaşmayı, dayanışma için de olmayı da gerektirir. Anlamak, ama bir insanı gerçekten anlamak kolay değildir. Yalnızca akıl değil gönül kulağıyla da dinlemek gerekir. Ama ne yazık ki insanlar çokça konuşsalar da aynı oranda dinleme tutumu içinde görünmüyorlar. Anlamak ve anlaşılmak için dinlemenin gereği unutuluyor. Belki de modern yaşamın ritmi iletişimlerimizde de sorunlara yol açıyor. Anlamaya zaman ayırmıyoruz.
Bir şiirinde Gülten Akın şöyle diyordu: “Ah! Kimselerin vakti yok/Durup ince şeyleri anlamaya.” Zaman hep işlerle, uğraşlarla, kazanmaya yönelik uğraşlarla geçiyor. Ekmek kavgasını yoksaymak mümkün değil. Ama yaşama anlam ve değer veren şeyleri ve kişileri ve eserleri anlamaya vakit ayırabilmek de bizim elimizde olan bir şey değil mi?

Sözler:
"Ne kadar çok bilirsen bil, söylediklerin karşındakinin anlayacağı kadardır." (Mevlana)


Dizeler:

“Her gün bir yerden göçmek ne iyi
Her gün bir yere konmak ne güzel
Bulanmadan, donmadan akmak ne hoş
Dünle beraber gitti cancağzım
Ne kadar söz varsa düne ait
Şimdi yeni şeyler söylemek lazım” (Mevlana)