Su akar (yatağını bulur)

Vakitten bol ne var hayatta, elimiz yüzümüz sağımız solumuz boş vakit. Zaten yaşadıklarımızda bunlardan ibaret. Ben anlam yükleme çabalarının kurbanı oluyorum çoğu kez, oysa tüm bunların hiçbir önemi yok,

Yani zaman eninde sonunda bir çözüm bulur. Bunu konuşmak bile hata- ki benim hatam! Çok yorgunum diyorum ya onun etkisi. Şu çok bilmişlere kızgınlığımın da payı var tabi bu işte. Suç ortaklarım ise bunlar işte. Yolculuklar, şehirler, otel odaları ve çok bilmişler!

Zamanın inceden kamçıladığı bedenimi, fazla yorgun kalbimi bir parça dinlendireceğim burada. Sular hiç durulmayacak bu arada. Bunu engellemeye bile çalışmayacağım artık. Kış gelse, uzun uzun kararsa gök, sanki daha rahatlayacağım. İçimdeki yılgınlıkların sonuçları başımda dolanıyor. Kış gelse, herkes o bildik yılgınlığa düşse sanki ben kendimi daha az yabancı hissedeceğim bu aleme.

Sorularım, tereddütkar yaklaşımlarım, bir iyi bir kötü hallerim… Aslında gerçekten güvenilmezim. Oysa ben de istiyorum her şeyin toz pembeye bulanmış pamuk helvalarını. Uzun zaman oldu tatmadım bunları. İstanbul’da bazı bahar akşamları gürültülü kalabalık için satışa çıkarılmış pamuk helvalarına gözüm takılınca, görmezden gelmeyi tercih eden sıhhatine düşkün kafam, çocuk kalbimi taşıyamıyor artık. Bunu biliyorum.

Bu uzun cümleleri bir kenara koymalı, yapılacakları bir bir sıralamalı, yeniden yola çıkmalıyım. Daha eve dönmek için de kışa girmek için de çok erken, malum. Oysa ben kış gelsin istiyorum yeniden, eve dönmek istiyorum yeniden. Evde öylece uzanıp, yapayalnız kalmak, kimsesizliğime yakışmak istiyorum yeniden. Yapamıyorum. Bunları yapamıyorum.
Boş veriyorum. Dolu almıyorum.
Boş veriyorum. Boş veriyorlar.
Yoruluyorum.