Çakıl taşlarını toplarken sahil kıyısından dizlerim parçalanmasın diye kalkan olduğun günlerimin iç çekişleri vurdu şimdilerde beni. Dizlerim değil de yüreğim parçalanıyor anne. Nerde şefkatli kolların? Üşüyorum sarıl bana, yorgan olsun yüzün yüzüme.

Göz yaşlarım akıyor en yalnız gecelerimde. Hep derdin ya dikkat et diye anlayamamışım aslında söylediklerini. Duyduklarımın izi yok belleğimde. Hafızam beyin göçü senden yana.

Yalnızım anne, hiç olmadığım kadar, hiç istemediğim kadar yalnızım. Efkarlığa müebbet yemiş gibiyim. Vurulmuş gibiyim. Kanadı kırık kuş gibiyim. Boğuluyorum yokluğunda, bu şehir felç ediyor beni. İçindekiler yakıyor insanlığımı.

Verdiklerim aldıklarımdan kat bi kat fazla. Her gün artçılar artıyor. Türkümün depremleri sardı beni. Bağlandım bu şehre. Ellerim bende değil, namussuzluğun belasında. Ninnini özledim anne. Masallarını özledim, bana anlatırken kendin uyuyakaldığın sarılış günlerimi özledim.

Nerdesin anne? Ben her geçen gün ölüyorum. Senin haberin olmadan vurgunlardayım. Anlat desen anlatamam derdimi. Koy desen başını omzuma koyamam. Ağlayamam yanında, kıyamam sana. Ama bana kıydılar anne.

Dün acı diye haykırışlarıma bugün gülüp geçiyorum. Yarınım bugünden de umutsuz. Ben herkesten mutsuz. Yüküm ağır, derdim büyük. Her şeyden öte kansızmış insanlar. Ben ne zaman büyürüm? Muallaktayım, halim bedbahtlık, suçumu yarın kucaklayamaz. Ben yaşayamam..

Şimdi duysan bunları ‘aşık mı olmuş kızım’ dersin. Aşk değil de anne daha başka bir şey bu. Yakıyor içimi. Kavrukluğumla yaşamak istemiyorum. Sevgini özledim. Öğütlerini özledim. Yarım kaldım, burada kaldığım müddet içerisinde. Üzülme bana sakın, hak etmedim seni. Hak’a teslim ettim günah defterimi. O kabul eder ancak beni.
17 Şubat 2006
Marmaris