Birkaç gün oldu yokluğun.
Dün gece sessizliğinden kesilen biletle, benim hüznüm başka şehre, senin özgürlüğün kim bilir kimlere çıktı yola.
Düştük ayrılığın peşine.
Zamanlaman harikaydı. Ne diyebilirdim ki. Keşke susmasaydın. Belki benim düşündüğüm gibi değildi.
Belki başka bir sevda peşinde, yeni bir aşk peşinde yürümüyordun yolunu.
Susmuşluğun bana bunları haykırmamış olsaydı, kendi ellerimle kesmezdim biletlerimizi.
Benim hüzünlerim, senin özgürlüğün.
Hayatımın en ilk, en çaresiz koşturmacasındayken ben. Neredeydin sen.
Hisset diyordun, “yanındayım, hisset ..”.
Nasıl bir yanımdalıktı bu? Ben mi kayboldum sensizlikte, tutunamadım işte, hoş gör.
Tam bir hafta olmuş hastanelerle, filmlerin çekildiği mekanlar arasındaki maratonum.
Yarış sürüyor, bitiş –ölüm- değil elbet ama bilinmezlik yazan, bir pankart hayali görüyorum arasıra.
Cerrahlarım oldu, ameliyatımın erkeğini arıyordum sanki. Gülüyorum, yok yok gülümseyebiliyorum ..
Hiç birine içim ısınmıyor. Hepsi farklı cevaplar sunuyor ellerime. İlki ameliyat derken, başının üstündeki, yeşil banknotlarla dolmuş, düşünce baloncuklarını görebiliyorum. Diğeri ameliyat derken daha güven verici.
Ya bugünkü? Ah diyor; bu ameliyat çok riskli, omurilik diyor ...
Ufak bir yanlış sonrası ya kol ya bacak diyor, felç diyor. Bekleyelim diyor.
Yani 2-3 ay “sen meraklarla yaşa”, ne olacağımlar ile dolu soruların olsun, normal yaşamına devam et böylece.
Omurilikte büyüyecek sıvı, “sende his kaybı yapacak” diyor.
İçimdeki acıyı da bu mu yapıyor doktor bey? Kalbimdeki ağrı? Zaten hissedilmiyor. Kalbim acıyor..
Nasıl da aniden çıkmıştı ortaya. Hayatıma nasılda sorgusuz girmiş ve bunca hasretin arasına sıkışmıştı bu maraton ve sen. Yarışta daha nice insan vardı. Benden daha zor durumda olanları görmek, bekleme salonlarında dinlemek diğer yarışanları, bu yarışta birinci olamayacağım demekti.
Yarış ki; İnsan şanslı sayıyordu kendini, hem birinci olamayacak hem de üzülmeyecekti buna insan.
Ben seni seyirciler arasında hayal ettim günlerce. Orada oturduğunu düşünmüştüm.
Hani bundandı sık sık ellerimi tut deyişim. Tutuyorum, yanındayım diyordun, ama ben hissetmiyordum. “Hislerim EX olmuş”tu benim. Hoş gör bir tanem. Bunca beni arayan soran arasında sadece beni hisset demen yetmedi, ısınamadım.
Şimdi bir martının kanadına tutunup umuda sürükleyeceğim kendimi. Kendimde koşarım elbet. Ama özgürse martılar, onlara sığınmak bana huzur verecek. Rüzgarlara dokunacağım arada, belki hissedersin sevgimi.
Yağmurlara dinerim bazen de, her damlasında yüzüne değerim belki. Ve zaman alıp başını giderken, ben biraz daha yavaş koşacağım. Biraz daha yavaş ki; bitiş pankartında –son- yazdığını görmek istemiyorum.
Seninle koşmak, seninle varmak isterdim bu hayatın sonuna. Oysa gördüm, çok insan yalnızdı.
Bazıları aşmıştı ayrılık engelini, çok azı ..O engelden elele geçen sayılıydı.
Demek ki az aşk vardı bu dünyada, yani sonuna kadar süren.
Yani benim düşlediğim gibi.
“Bana biraz süre ver” demişsin. Zaman senin, süreler senin, gidiyorum şimdi, istediğin gibi.
Gel dediğin zaman, dostluktur mekan.
Sen yağmursun ömrümde.
Bilmiyorum mekan dostluk olur mu ; Gel dediğin zaman.

İçinde birazcık sevgin olsaydı; Bana dair,
Bilseydin içimde kalan özlemini; Sana dair,
Böylesi kolay yalnız bırakmazdın beni, Bize dair.
Dostluk bize ölü şimdi.

Biz`dik ölümlü; 2miz.
Ben değil ...

Elveda umut.

-=-
19.MarT.2oo2