Þehrimden insanlar geçmekteydi birçoðu: öyküleri heybelerinde, içlerinde geride býraktýklarý memleket hasreti ve kafalarýnda bin bir türlü sorunla dalmýþlardý bütün bir ihtimalle izlenildiklerini bilmiyorlardý. Kimdi onlar evet bu iþte sorulmasý gereken soru…

Afganlý muhacir
Kaçmýþtý adeta geldiði yerden oysaki vaat edilmiþti onlara özgürlük, demokrasi… Oðlunu mektebe gönderecekti sonra büyüyünce öðretmen olacaktý ama olmadý… Ah be! diyordu “satamadým da o beyazdan elim varmadý hem bizim arazimiz vardý babam çiftçi idi biz ekmeyince geldiler el koydular arazimize þimdi yeþermektedir yanlýþ bitkiler yanlýþ ellerde”… Bu düþünceler ciðerci falan þahsýn yellediði mangaldan yayýlan güzelim kokulara dalmýþken geçiyordu aklýndan. Sonra elindeki poþette kendisini bekleyen bayat ekmek ve de zeytinine þükretti ve ayrýldý bu uzak ve de kendine gereksiz gibi görünen yerden...
Japon gezgin
Ne için geldiðini tam olarak ne umduðunu bilmese de görmeðe deðer birçok þey görmüþtü bu yabancý mistik þehirde, amma velâkin kafasýnýn bir yerlerinde hiç çýkmamacasýna sevdiði kýza eriþememe ezikliði hep yakýyordu içini… Yüksek bir sýnýftan gelmekteydi bu þahsý münferit ve kendisininse eriþmesi hayal gibi bir þeydi o mertebelere akýllýydý bu milletin adamlarý vazgeçmek zor olmadý… Sonra bir sabah uyandý ve yýllýk iznini gezginliðe harcamaða karar verdi ve düþtü yollara…
Finli çift
Sýcaktý onlarý en baþta olumsuz etkileyen ve ardýndan aralarýndaki anlaþýlmasý güç anlaþamama durumu, öyle ki her yýl deniz kenarý bir yerleri tercih ederlerken bu yýl ihtilafa düþüp sonunda hiç duymadýklarý bu þehirde bulmuþlardý kendilerini… El ele tutuþmuþlardý ama bütün farklý yollardaydýlar ve hatta kafalarýnda son vermek vardý aralarýndaki baða. Ýnsanoðlu zora gelince deðiþirdi onlar da bu, hayat standartlarýndan düþük olan yerde bize rutin gelen fakat anlaþýlmaz bu gidiþat içinde tanýmaya baþlamýþlardý birbirlerini hoþa gidebilecek yönlerini.

Sahne gerçekten de görmeðe deðerdi geçici, yaban insanlarý o gecelik þehrimin kader mi derinsiz buna orasýný bilmem ayný yerde durup o insana umut, heves ve de güzel yönleri olarak hayatýn feyiz veren gecenin karanlýðý içinde yeþil, parlak, ihtiþamlý saat kulesinin manzarasýna dalmýþlardý… Biliyorlardý ki bulunuþlarý o an orada hiçbir þekilde rastlantý deðildi… Eðer hayat gailesi, eðer kendinden çýkma istenci ve de eðer þans eseri evet iþte þimdi deðiþiyordu içlerinde bir þeyler azimleniyorlardý, unutuyorlardý ve anlýyorlardý… Bu hayatta verene kadar son nefesini bitmezdi hiçbir hikâye yýkýlmazdý bir ülke, yitmezdi umudu kýrýlgan kalplerin ve sonlanmazdý hiç bir sevda. Burasý birçoklarýna göre son durak gibi gelse de onlara yeni baþlangýçlar olarak, ikinci bir þans olarak görünmekte idi.