Günlerden hiçbir gündü, tarihlerden hiçbiri… Âşıkların zamanı yoktu ne de anı… Geçerken hayatlar, öyküler, acılar; âşıklar bir tek beklemeyi yeğlerdi…

Bu gün attım evde ne kadar saat varsa, en son elimde kalan kol saatimi de baba yadigârıdır diye verdim bir dilenciye… O da ne ihtiyacım var diye içinden geçirdiyse de ekmekten ziyade olamayacağına göre hiçbir nimet okutmuştur o, zamana köle zavallılardan birine…

Şu an kapalı tüm perdelerim, pencerelerim, telefonlarım ve diğer tüm göstergelerim; zamana göndermeler yapan ve de beklemeyi anlamsız kılan… Öyle ya yoktu hiçbir balığın bunlara ihtiyacı ya da kuşun onlar akıntıya karşı yüzerken ve yahut ta bir parça ekmeğin peşinden kanat çırparken… Hattı zatında ölülerin de hiç yoktu gereksinimleri çünkü aşmışlardı yalandan tüm avuntuları…

Beklemek; her daim, hiç durmadan beklemek… Bir haber mi hayır, bir kapı çalışı mı hayır, bir anons mu hayır… Bir bakış belki de anlamlı, geçirir miydi? Acılar biter miydi? Susuzluğum diner miydi, söner miydi ateşim, anlamlı mı kılınırdı kelamım… Hiç bilemedim ve bilemeyeceğim de belki… Yoktu hayatın noktasal bir durağı, hiç görmemiştim dinlenme tesisi, bekleme salonu sadece boş sokaklar; anı yutan, insana her şeyin o herkesler yıkılırken, sönerken alevler, biterken umutlar, yeşerirken dallar yaprakların da bir gün düşmeye meyilli oluşunu hatırlatan bomboş sokaklardan başka, yoktu hiçbir mekân… Evrende anımızdan farklı birçok zaman kavramı mevcutken, güvenirken eski medeniyetlerin buluşlarına hiç gelmiyor ki aklımıza görecelilikle ilintili şüpheler… Şairleri vardı bu dünyanın haykırdılar bunları şimdi haklılıklarını görmekteler, saat ustaları vardı bu dünyanın, takvimcileri ve daha birçok zaman işçisi… Şimdi o herkesi bekleyen ve hiç kimsenin beklemeyi aklına getirmediği malum son yataklarında farkında olmayışlarının acısı içindeler…

Tüketiyor zamane insanı her şeyi tüketmeye olan meyli ile eş değerde aşkı, ruhu, benliği… Kalmamıştır bu gün eski zaman fedaları, ne de güzel serzenişler… Hepsi tarihte olması gerektiği tozlu raflara yerleşik düzende arada bir çıkara yönelik amaçlar doğrultusunda anılmak suretiyle durmaktalar… Ve bugün artık bize tek kalan oturup ta boş lakırdılar eşliğinde yanmaktır, yanmak; sürerli, nafile...