Benim aklımın ermeye başladığı çağlar
çok erken idi.
Bebektim,babamın kucağında idim,Of!Çok
yanıyordum,canım çok acıyordu.
Tüm vücudum,yanık ilaçları ile kaplı,bir
akşam üzeri,Babacığımın kucağında
arka bahçemizin,çitleri uzantısında,bir
sağa bir sola,devam eden,gidip gelmelerimiz.
Birbuçuk yaşımdayım.
Evde,gidip mangalın üzerindeki,koca bir kazan
kaynar suyu üzerime boca ediyorum.
Annem nerede?
Geçti bu yanık acısı,izi bile kalmadı.
Yine aynı yaşın,ikinci yarısında,
Gece kanım acıktı,uyandım.Anneme yöneldim,
ama ondan,bir küçük tekme yiyorum!
Bu üçleniyor.
Babacığım uyumuyormuş!Anneme:Bana musafı
ver diyor,veriliyor,O musafı öpüyör ve diyor ki:
Yarın seni,bu evde görürsem öl.......
Ertesi gün Anne yok. Kısa sürede,resmen ayrılıyorlar.