Evrenimsin içime ektiğim



Havanı toprağını biçerken
     sonsuzlarında çiçeklerini derliyorum
Erişilmezleri koklamak için
     ovalarına uzanıp akıyorum
Koyaklarında yaprak yaprak
konaklayarak uçuşurken
      doruk doruk
doruklarını aşıyorum
Kıyıları yalayan gülüşün gece gündüz yansırken gizemli bulutundan
çağlayan gözlerine takılıp çağlar boyu uçurumundan ormanına düşüyorum
Dallarına tutunmama şaşıyorsun o hızla
beklentiyle
belki de kızıyorsun
Yıllarca derin kollarında
derin derin
düşlerinle uyuyorum
Suyunla ateşin birleşecekmiş
diyorlar
bilmiyorum
Gerçekse
o güne dek
hiç ama hiç
uyanmak istemiyorum

Seçkin Gündüz