ÇAĞRI



’’Kaçta döner?’’

’’Bir şey demedi.’’

’’Dün aradığımı söylemiştin, değil mi?’’

’’Evet.’’

’’Neredeyse gece yarısıydı. Nerelerdeymiş?!’’

’’Bilmem...’’

’’Son günlerde hep böyle—Alo! Alo! Duyuyor musun?’’

’’Duyuyorum.’’

’’Bir an kesilir gibi oldu da. Sen yalnız kalmaktan korkmuyor musun?’’

’’Hayır. Şey... Uyuyorum.’’

’’Alo! ’’

’’Işıkları yakıp uyuyorum.’’

’’Akşam yemeğine gelir mi dersin? Alo, alo...’’

’’Bilmem. Ben kendim yiyorum.’’

’’Yemem, de. Sıkılıyorum, de. Korkuyorum, de.’’

“Diyemem.”

“De! Alo! Alo!”

’’Dinlemez.’’

’’Dinler. Seni dinler. Aloo?.. Ağla, tepin! Tamam mı ?’’

’’Kızar.’’

’’Peki, peki... Sen bana bakma. Dediklerimi unut. Yine arayacağım. Hoşça kal.’’

Beklenen çağrı sonlanmıştı.

’’Bak her dediğini yaptım, anne. Çabucak da kapattım. Şimdi sen de benim ödevimi yap.”

Çağrı / Seçkin GÜNDÜZ