Bir sene öncesinin ‘asla’ sı, ‘tabii’ si olabiliyor bir sene sonrasının. Bu gelişme, büyüme, insanları ve hayatı tanıma dönemi ölene kadar sürer tabii ama gençlik yıllarında esas darbeleri yiyor insan. Darbe yemekten de çok alışkın olmamak mahvediyor. Her seferinde genç ve şaşkın birey ‘ne oluyor yahu..nasıl olur!’ diye diye büyüyor…başkalaşıyor. Herkese oluyor bu. Ama sanki herkes en kötü şeyler, en acıları kendi başına geliyor gibi hissediyor işte.

Her zaman derim; ‘Hayat ne garip’. Yok benim derdim vapurlarla falan değil. Tüm düzenle, tüm insanlarla benim derdim. Herkes uyumsuz olarak doğar ve yavaş yavaş uymayı, ayak uydurmayı istese de, istemese de öğrenir. İşte bazı insanlar arızalı doğuyorlar ve tam bu kilit noktada arızaları kendini gösteriyor. Sisteme girmeleri, insanlara ve düzene ayak uydurmaları için herkes gibi darbeleri yiyorlar, öğreniyorlar, görüyorlar, duyuyorlar amma ve lakin sisteme giremiyorlar ve uyumsuz olmayı sürdürüp duruyorlar. Maç bitiyor, zaman doluyor, uyumsuzlar ya sahanın kenarına oturmuş yaralanan olursa yardım etmek için hazır bir şekilde etrafı seyretmiş oluyorlar ya da uzatmaları oynayıp duruyorlar kendi kendilerine. Ama ne uzatmalar…Yıllar boyu süren uzatmalar.

Bu uyumsuzlardan korkmaya gerek yok. Hatta insanların ‘enayi, saf’ dedikleri tür oluyor benim bahsettiğim uyumsuzların çoğu. Tek dertleri vermek, vermek ve vermek. Paso yardım edip durmak, hiç çıkar düşünmeden. Acı çekmek, ölmek pahasına dahi olsa ‘ben değil, sen’ derdinde olmak. Ne kadar da garip değil mi? Bahse girerim aptalca diyorsunuzdur. Evet birçok kişi böyle der.

Nesilleri tükenmek üzere artık bu uyumsuzların. Şükürler olsun! Düzen ne kadar da güçlü. En uyumsuzu bile ya uyumlu hale getiriyor ya da kendi kendini imha ettiriyor.